Curcuma alismatifolia

Curcuma alismatifolia est une plante herbacée rhizomateuse vivace du genre Curcuma de la famille des Zingibéracées. Elle est originaire du Cambodge et du Nord de la Thaïlande. On l'appelle en anglais Siam Tulip or Summer Tulip, et en (Thai: ปทุมา, pathuma, or ดอกกระเจียว, dok krajiao) L'une des stations les plus réputées de Curcuma alismatifolia est dans le Parc National de Pa Hin Ngam dans la Province de Chaiyaphum en Thaïlande.

พุทธมณฑล

พุทธมณฑล เป็นสถานที่สำคัญทางพุทธศาสนา อยู่ในอำเภอพุทธมณฑล จังหวัดนครปฐม มีเนื้อที่ 2,500 ไร่ สร้างขึ้นเพื่อฉลองวาระกึ่งพุทธกาล เมื่อ พ.ศ. 2500มีพระพุทธรูปปางลีลาประจำพุทธมณฑล เรียกว่า พระศรีศากยะทศพลญาณ ประธานพุทธมณฑลสุทรรศน์ ออกแบบโดย ศาสตราจารย์ ศิลป์ พีระศรีพระพุทธรูปนี้มีความโดดเด่นทางผ้าจีวรที่พลิ้วเหมือนจริง (พระพุทธรูปนี้สร้างเสร็จและฉลอง เมื่อ พ.ศ. 2525 คราวสมโภชกรุงรัตนโกสินทร์ครบ 200 ปี) พุทธมณฑลในปัจจุบันนอกจากจะเป็นศูนย์รวมการจัดกิจกรรมทางพระพุทธศาสนาและจัดประเพณีกิจกรรมต่าง ๆ แล้ว ยังเป็นสวนสาธารณะขนาดใหญ่ที่เปิดให้ประชาชนทั่วไปเข้าไปพักผ่อนได้อีกด้วย ประวัติ เมื่อวันที่ 5 มิถุนายน พ.ศ. 2487 รัฐบาลไทยภายใต้การนำของจอมพล ป.พิบูลสงคราม นายกรัฐมนตรีในขณะนั้นได้พยายามออกกฎหมายจัดสร้างพุทธบุรีมณฑลที่จังหวัดสระบุรีตั้งแต่ช่วงปลายสงครามโลกครั้งที่ 2 โดยมีผู้วิจารณ์ว่าโครงการดังกล่าวมีจุดประสงค์เพื่อมิให้ฝ่ายสัมพันธมิตรทิ้งระเบิดในเขตที่ประกาศเป็นพุทธสถาน[ต้องการอ้างอิง] อย่างไรก็ตามพระราชกำหนดจัดสร้างพุทธบุรีมณฑลได้ถูกยกเลิกโดยรัฐสภาในกาลต่อมาเมื่อจอมพล ป. ไม่ได้อยู่ในอำนาจแล้ว อย่างไรก็ตามหลังเหตุการณ์ทางการเมืองต่างๆ ผ่านพ้นไป จอมพล ป. ก็ได้กลับมาบริหารราขการแผ่นดินอีกครั้งและสานต่อโครงการดังกล่าว ในปี พ.ศ. 2495 จอมพล ป.พิบูลสงคราม ได้ดำริจัดสร้างปูชนียสถานเพื่อเป็นพุทธบูชาและเป็นพุทธานุสรณียสถาน เนื่องในวโรกาสมหามงคลกาลที่พระพุทธศักราชเวียนมาบรรจบครบรอบ 2,500 ปี ซึ่งครบในวันวิสาขบูชา ปี พ.ศ. 2500 เมื่อวันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2498 รัฐบาลจึงได้กราบบังคมทูลเชิญพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ไปทรงประกอบรัฐพิธีก่อฤกษ์พุทธมณฑล ณ บริเวณที่จะก่อสร้างพระพุทธรูปประธานพุทธมณฑล ณ สถานที่ซึ่งต่อมาเป็น อำเภอพุทธมณฑล จังหวัดนครปฐม (เดิมเป็นส่วนหนึ่งของอำเภอนครชัยศรีและต่อมาได้ยกฐานะขึ้นเป็นกิ่งอำเภอพุทธมณฑลตามลำดับ) การก่อสร้างได้เริ่มดำเนินการตั้งแต่ปี พ.ศ. 2500 ภายใต้ความรับผิดชอบของกระทรวงมหาดไทย แต่การจัดสร้างได้ชะลอตัวไประยะหนึ่ง ด้วยปัญหาด้านงบประมาณ พ.ศ. 2521 รัฐบาลพลเอกเกรียงศักดิ์ ชมะนันท์ได้รื้อฟื้นโครงการขึ้นและถือเป็นส่วนหนึ่งในนโยบายที่รัฐบาลจะเร่งดำเนินการก่อสร้างอีกครั้งหนึ่ง และคณะรัฐมนตรีได้มีมติให้โอนงานจัดสร้างพุทธมณฑลจากกระทรวงมหาดไทย มอบหมายให้กระทรวงศึกษาธิการโดยกรมการศาสนาเป็นเจ้าของเรื่องใช้เงินงบประมาณของรัฐและการบริจาคของประชาชน อีกทั้งการจัดสร้างพุทธมณฑลได้รับพระมหากรุณาธิคุณจากพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงให้งานก่อสร้างพุทธมณฑลได้อยู่ในพระบรมราชูปถัมภ์ ทำให้การก่อสร้างได้สำเร็จก้าวหน้าไปอย่างมาก เนื่องจากใกล้การเฉลิมฉลองโอกาสที่สถาปนากรุงรัตนโกสินทร์ครบ 200 ปีใน พ.ศ. 2525 การก่อสร้างพุทธมณฑลได้ดำเนินการมาแล้วเสร็จสมบูรณ์ในสมัยที่พลเอกเปรม ติณสูลานนท์ ดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรี เมื่อสร้างองค์ "พระศรีศากยะทศพลญาณ ประธานพุทธมณฑลสุทรรศน์" สำเร็จ โดยพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวได้มีพระมหากรุณาธิคุณโปรดเกล้าฯ ให้สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี เสด็จประกอบพิธีสมโภช เมื่อวันที่ 21 ธันวาคม พ.ศ. 2525 และหลังจากนั้นก็ได้มีการก่อสร้างเพิ่มเติมถาวรวัตถุต่าง ๆ ในพุทธมณฑลมาโดยตลอดเช่น มหาวิหารประดิษฐานพระไตรปิฎกหินอ่อน และ หอประชุม เป็นต้น สิ่งก่อสร้าง วิหารพุทธมณฑล เป็นอาคารชั้นเดียว สร้างแบบสถาปัตยกรรมไทยตามแบบวิหารของวัดราชาธิราช ผนังวิหารทำเป็น 2 ชั้น เพื่อให้ประตูหน้าต่าง เลื่อนเข้าภายในกำแพงได้ ภายในปูด้วยกระเบื้องหินอ่อน หลังคามุงด้วยกระเบื้องลวดลายภายนอกเป็นประติมากรรมรูปพระพุทธรูป 8 องค์ และพระโพธิสัตว์ 2 องค์ ภายในประดิษฐานพระพุทธรูป 25 พุทธศตวรรษขนาด 2,500 มม. ดำเนินการก่อสร้างตั้งแต่ปี พ.ศ. 2515 แล้วเสร็จในปี พ.ศ. 2518 สังเวชนียสถาน 4 ตำบล ตำหนักสมเด็จพระสังฆราช เป็นลักษณะสถาปัตยกรรมประยุกต์ หันหน้าไปทางทิศเหนือ ก่อสร้างเสร็จในปี พ.ศ. 2524 ที่พักสงฆ์อาคันตุกะ อยู่ตรงข้ามกับตำหนักสมเด็จพระสังฆราช มีลักษณะเป็นสถาปัตยกรรมไทยประยุกต์สองชั้น สร้างเสร็จเมื่อ พ.ศ. 2526 หอประชุม สร้างขึ้นเพื่อใช้เป็นที่ประชุมทางพระพุทธศาสนา และให้ความรู้ อาคารแบบสถาปัตยกรรมไทยประยุกต์สองชั้น ชั้นล่างด้านทิศเหนือใช้เป็นสำนักงานพุทธมณฑล สร้างเสร็จ พ.ศ. 2529 หอกลอง สร้างขึ้นเพื่อประดิษฐานกลองชัยขนาดใหญ่ ตัวกลองทำด้วยไม้ขนุน และหนังควายเผือก เส้นผ่าศูนย์กลางมีขนาด 1.60 เมตร ผู้จัดทำกลองคือ พระพิชัย ธรรมจาโร วัดบัลลังก์ศิลาอาสน์ อ.ปราสาท จ.สุรินทร์ เมื่อ พ.ศ. 2526 สำนักงานพุทธมณฑล ลักษณะอาคารแบบสถาปัตยกรรมไทยประยุกต์ สร้างเสร็จ พ.ศ. 2525 อาคารประชาสัมพันธ์ สถาปัตยกรรมไทยประยุกต์ แล้วเสร็จในปี พ.ศ. 2525 ศาลาราย สร้างตามแนวทางเท้าวงกลมรอบองค์พระประธานมีทั้งหมด 20 หลัง ด้านข้างโปร่ง ศาลาปฏิบัติกรรมฐาน เป็นอาคารเพื่อใช้ปฏิบัติกรรมฐาน อยู่บริเวณสวนเวฬุวัน เป็นรูป 6 เหลี่ยม เชื่อมติดต่อกันทั้งหมด 8 หลัง พิพิธภัณฑ์พระพุทธศาสนา อาคารทรงไทยเป็นรูปกลมวงแหวนด้านนอก แบ่งเป็น 3 ส่วน ส่วนแรกแสดงโบราณวัตถุต่าง ๆ ส่วนที่ 2 จัดนิทรรศการและการบรรยาย ส่วนที่ 3 ส่วนบริการ สุขา ห้องน้ำ ฯ หอสมุดพระพุทธศาสนามหาสิรินาถ (นามพระราชทานสมเด็จพระนางเจ้าฯ) ห้องอ่านหนังสือจุได้ 500 คน มีหนังสือประมาณ 500,000 เล่ม เก็บหนังสือบนเพดานได้อีก หนึ่งล้านเล่ม วัดปากน้ำและสมาคมศิษย์หลวงพ่อวัดปากน้ำ บริจาคเงินค่าก่อสร้างทั้งหมดประมาณ 250 ล้านบาท เพื่อถวายเป็นพระราชกุศล แด่สมเด็จพระนางเจ้าพระบรมราชินีนาถฯ ที่ทรงเจริญพระชนมายุ 5 รอบ มหาวิหารประดิษฐานพระไตรปิฎกหินอ่อน สถาปัตยกรรมไทยรูปทรงจตุรมุข มีพระเจดีย์ 9 ยอด ประดิษฐานในท่ามกลาง และเป็นที่จารึกพระไตรปิฎกหินอ่อน ขนาด 1.10 x 2.00 เมตร จำนวน 1,418 แผ่น มีภาพวาดพระพุทธประวัติอยู่ด้านบนโดยรอบ เริ่มสร้างปี พ.ศ. 2532 แล้วเสร็จในปี พ.ศ. 2541 โรงอาหาร เป็นแบบสถาปัตยกรรมไทย บริการด้านอาหารเมื่อมีกิจกรรมในพุทธมณฑล หอฉัน ลักษณะสถาปัตยกรรมไทย ใช้เป็นที่อบรมศีลธรรม จริยธรรม ของนักเรียน นักศึกษาที่มาพักแรมเข้าค่ายพุทธบุตร ท่าเทียบเรือ อยู่ด้านทิศเหนือ และทิศใต้ ด้านหลังใช้เป็นท่าขึ้นลงเรือ ซึ่งเรือแล่นไปได้รอบพุทธมณฑล สระน้ำขนาดใหญ่ อยู่ด้านหลังวิหาร มีขอบสระใช้ประกอบกิจกรรมทางศาสนา หรือลอยกระทง ศาลาอำนวยการ ใช้เป็นที่รับบริจาค ขายดอกไม้ธูปเทียน และวัตถุมงคล ศาลาบำเพ็ญกุศล อยู่ด้านหลังศาลาอำนวยการใกล้องค์พระ สำนักงานย่อย อยู่บริเวณสวนเวฬุวัน เป็นที่ทำการของเจ้าหน้าที่ ศาลาสรีรสราญ ห้องสุขา เรือนแถว ที่พักของเจ้าหน้าที่ป้อมยาม มี 8 หลัง

Waffle

A waffle is a batter-based or dough-based cake cooked in a waffle iron patterned to give a characteristic size, shape and surface impression. There are many variations based on the type of iron and recipe used, with over a dozen regional varieties in Belgium alone. Waffles are eaten throughout the world, particularly in Belgium, France, Netherlands, and the United States. Etymologies The word “waffle” first appears in the English language in 1725: "Waffles. Take flower, cream..." It is directly derived from the Dutch ‘’wafel’’, which itself derives from the Middle Dutch ‘’wafele’’. While the Middle Dutch ‘’wafele’’ is first attested to at the end of the 13th century, it is preceded by the French ‘’walfre’’ in 1185; both are considered to share the same Frankish etymological root ‘’wafla’’. Depending on the context of the use of ‘’wafla’’, it either means honeycomb or cake. Alternate spellings throughout contemporary and medieval Europe include wafre, wafer, wâfel, waufre, gaufre, goffre, gauffre, wafe, waffel, wåfe, wāfel, wafe, vaffel, and våffla. History Medieval origins Waffles are preceded, in the early Middle Ages, around the period of the 9th-10th centuries, with the simultaneous emergence of fer à hosties / hostieijzers (communion wafer irons) and moule à oublies (wafer irons). While the communion wafer irons typically depicted imagery of Jesus and his crucifixion, the moule à oublies featured more trivial Biblical scenes or simple, emblematic designs. The format of the iron itself was almost always round and considerably larger than those used for communion. The oublie was, in its basic form, composed only of grain flour and water – just as was the communion wafer. It took until the 11th century, as a product of The Crusades bringing new culinary ingredients to Western Europe, for flavorings such as orange blossom water to be added to the oublies; however, locally-sourced honey and other flavorings may have already been in use before that time. Oublies, not formally named as such until ca. 1200, spread throughout northwestern continental Europe, eventually leading to the formation of the oublieurs guild in 1270. These oublieurs/obloyers were responsible for not only producing the oublies but also for a number of other contemporaneous and subsequent pâtisseries légères (light pastries), including the waffles that were soon to arise. 14th-16th Centuries It’s in the late 14th century that the first known waffle recipe is penned in an anonymous manuscript, Le Ménagier de Paris, written by a husband as a set of instructions to his young wife. While it technically contains four recipes, all are a variation of the first: Beat some eggs in a bowl, season with salt and add wine. Toss in some flour, and mix. Then fill, little by little, two irons at a time with as much of the paste as a slice of cheese is large. Then close the iron and cook both sides. If the dough does not detach easily from the iron, coat it first with a piece of cloth that has been soaked in oil or grease. The other three variations explain how cheese is to be placed in between two layers of batter, grated and mixed in to the batter, or left out, along with the eggs. Though some have speculated that waffle irons first appear in the 13th-14th centuries, it isn’t until 15th century that a true physical distinction between the oublie and the waffle (wafel / gaufre) begins to evolve. Notably, while recipes like the fourth in Le Ménagier de Paris is only flour, salt and wine – indistinguishable from common oublies recipes of the time – what does emerge is a new shape to many of the irons being produced. Not only are the newly-fashioned ones rectangular, taking the form of the fer à hosties, but some circular oublie irons are cut down to create rectangles. It’s also in this period that the waffle’s classic grid motif appears clearly in at least one known fer à oublie – albeit in a more shallowly engraved fashion – setting the stage for the more deeply gridded irons the Dutch were about to introduce. By the 16th century, paintings by Joachim de Beuckelaer, Pieter Aertsen and Pieter Bruegel clearly depict the modern waffle form. Bruegel’s work, in particular, not only shows waffles being cooked, but also features a man wearing three waffles strapped to his head, playing dice for waffles with a black-masked carnival-goer. The detail of this section is so fine that the waffle pattern can be counted as a large 12x7 grid, with cleanly squared sides, suggesting the use of a fairly thin batter, akin to our contemporary Brussels waffles (Brusselse wafels). Earliest of the 16th century waffle recipes, Om ghode waffellen te backen – from the Dutch KANTL 15 manuscript (ca. 1500-1560) – is only the second known waffle recipe after the four variants described in Le Ménagier de Paris. For the first time, partial measurements are given, sugar is used, and we see spices being added directly to the batter: Take grated white bread. Take with that the yolk of an egg and a spoonful of pot sugar or powdered sugar. Take with that half water and half wine, and ginger and cinnamon. Alternately attriibuted to the 16th and 17th centuries, Groote Wafelen from the Belgian Een Antwerps kookboek is published as the first recipe to use leavening (beer yeast): 'Take white flour, warm cream, fresh melted butter, yeast, and mix together until the flour is no longer visible. Then add ten or twelve egg yolks. Those who do not want them to be too expensive may also add the egg white and just milk. Put the resulting dough at the fireplace for four hours to let it rise better before baking it. Until this time, no recipes contain leavening and can therefore be easily cooked in the thin moule à oublies. Groote Wafelen, in its use of leavening, implies the need for the deeper irons (wafelijzers) depicted in the Beuckelaer and Bruegel paintings of the time.

Bucharest

Bucharest (Romanian: București pronounced [bukuˈreʃtʲ] ( listen); names in other languages) is the capital municipality, cultural, industrial, and financial centre of Romania. It is the largest city in Romania, located in the southeast of the country, at 44°25′57″N 26°06′14″ECoordinates: 44°25′57″N 26°06′14″E, and lies on the banks of the Dâmbovița River. Bucharest was first mentioned in documents as early as 1459. Since then it has gone through a variety of changes, becoming the state capital of Romania in 1862 and steadily consolidating its position as the centre of the Romanian mass media, culture and arts. Its eclectic architecture is a mix of historical (neo-classical), interbellum (Bauhaus and Art Deco), Communist-era and modern. In the period between the two World Wars, the city's elegant architecture and the sophistication of its elite earned Bucharest the nickname of "Little Paris" (Micul Paris). Although many buildings and districts in the historic centre were damaged or destroyed by war, earthquakes, and Nicolae Ceaușescu's program of systematization, many survived. In recent years, the city has been experiencing an economic and cultural boom. According to provisional data from 2011 census, 1,677,985 inhabitants live within the city limits, a decrease from the figure recorded at the 2002 census. The urban area extends beyond the limits of Bucharest proper and has a population of 1.93 million people. Adding the satellite towns around the urban area, the proposed metropolitan area of Bucharest would have a population of 2.2 million people. According to Eurostat, Bucharest has a Larger Urban Zone of 2,151,880 residents. According to unofficial data, the population is more than 3 million. Bucharest is the 10th largest city in the European Union by population within city limits. Economically, Bucharest is the most prosperous city in Romania and is one of the main industrial centres and transportation hubs of Eastern Europe. The city has a broad range of convention facilities, educational facilities, cultural venues, shopping arcades, and recreational areas. The city proper is administratively known as the Municipality of Bucharest (Municipiul București), and has the same administrative level as a county, being further subdivided into six sectors. Etymology The name of Bucureşti has an uncertain origin: tradition connects the founding of Bucharest with the name of Bucur who was either a prince, an outlaw, a fisherman, a shepherd, or a hunter, according to different legends. In Romanian the word stem bucur means 'joy', ("beautiful") and it is believed to be of Dacian origin. There were various other etymologies given by early scholars, including the one of Ottoman traveler Evliya Çelebi, who said that Bucharest is named after a certain "Ebu-Kariş", from the tribe of "Beni-Kureiş". In 1781, Franz Sulzer claimed that it's related to bucurie (joy), bucuros (joyful), a bucura (to become joyful), while an early 19th century book published in Vienna assumed its name is derived from "Bukovie", a beech forest. The official city name in full is the "Municipality of Bucharest" (Romanian: Municipiul București). A native or resident of Bucharest is called a "Bucharester" (Romanian: bucureștean). History Bucharest's history alternated periods of development and decline from the early settlements of the Antiquity and until its consolidation as capital of Romania late in the 19th century. First mentioned as the "Citadel of București" in 1459, it became a residence of the Wallachian prince Vlad III the Impaler. Bucharest rapidly grew to be the economic center of Romania. The Ottomans appointed Greek administrators to the town beginning in the 18th century. A revolt led by Tudor Vladimirescu in 1821 ended the rule of the Constantinople Greeks of the town. The Old Princely Court (Curtea Veche) was built by Mircea Ciobanul, and under subsequent rulers, Bucharest was established as the summer residence of the court, competing with Târgoviște for the status of capital after an increase in the importance of southern Muntenia brought about by the demands of the suzerain power, the Ottoman Empire. Bucharest became a permanent location for the Wallachian court after 1698 (starting with the reign of Constantin Brâncoveanu). Partly destroyed by natural disasters and rebuilt several times during the following 200 years, and hit by Caragea's plague in 1813–1814, the city was wrested from Ottoman control and occupied at several intervals by the Habsburg Monarchy (1716, 1737, 1789) and Imperial Russia (three times between 1768 and 1806). It was placed under Russian administration between 1828 and the Crimean War, with an interlude during the Bucharest-centred 1848 Wallachian revolution, and an Austrian garrison took possession after the Russian departure (remaining in the city until March 1857). Additionally, on 23 March 1847, a fire consumed about 2,000 buildings, destroying a third of the city. In 1862, after Wallachia and Moldavia were united to form the Principality of Romania, Bucharest became the new nation's capital; in 1881, it became the political centre of the newly-proclaimed Kingdom of Romania under Carol I. During the second half of the 19th century, due to its new status, the city's population increased dramatically, and a new period of urban development began. During this period, gas lighting, horse-drawn trams and limited electrification were introduced. The Dâmboviţa was also channelled in 1883, thus putting a stop to previously endemic floods. The extravagant architecture and cosmopolitan high culture of this period won Bucharest the nickname of "Little Paris" (Micul Paris), with Calea Victoriei as its Champs-Élysées. Between 6 December 1916 and November 1918, the city was occupied by German forces as a result of the Battle of Bucharest, with the legitimate capital temporarily moved to Iași. After World War I, Bucharest became the capital of Greater Romania. The interwar years saw continued development, with the city gaining an average of 30,000 new residents each year. Also, some of the city's main landmarks were built in this period, including Arcul de Triumf and Palatul Telefoanelor. However, the Great Depression took its toll on Bucharest's citizens, culminating in the Griviţa Strike of 1933. In January 1941, the city was the scene of the Legionnaires' rebellion and Bucharest pogrom. As the capital of an Axis country and a major transit point for Axis troops en route to the Eastern Front, Bucharest suffered heavy damage during World War II due to Allied bombings, and, on 23 August 1944, was the site of the royal coup which brought Romania into the Allied camp, suffering a short period of Luftwaffe bombings as well as a failed attempt by German troops to take the city by force. After the establishment of communism in Romania, the city continued growing. New districts were constructed, most of them dominated by tower blocks. During Nicolae Ceaușescu's leadership (1965–1989), much of the historic part of the city was demolished and replaced with Socialist realist development such as the Centrul Civic (the Civic Centre), including the Palace of the Parliament, where an entire historic quarter was razed to make way for Ceaușescu's megalomaniac constructions. On 4 March 1977, an earthquake centered in Vrancea, about 135 km (83.89 mi) away, claimed 1,500 lives and caused further damage to the historic centre. The Romanian Revolution of 1989 began with mass anti-Ceaușescu protests in Timișoara in December 1989 and continued in Bucharest, leading to the overthrow of the Communist regime. Dissatisfied with the post-revolutionary leadership of the National Salvation Front, student leagues and opposition groups organized large-scale protests continued in 1990 (the Golaniad), which were violently stopped by the miners of Valea Jiului (the Mineriad). Several other Mineriads followed, the results of which included a government change. After the year 2000, due to the advent of significant economic growth in Romania, the city has modernized and is currently undergoing a period of urban renewal. Various residential and commercial developments are underway, particularly in the northern districts, while Bucharest's historic centre is currently undergoing restoration. Treaties signed in Bucharest Treaty of 28 May 1812, at the end of the Russo-Turkish War Treaty of 3 March 1886, at the end of the Serbo-Bulgarian War Treaty of 10 August 1913, at the end of the Second Balkan War Treaty of 4 August 1916, the treaty of alliance between Romania and the Entente Treaty of 6 May 1918, the treaty between Romania and the Central Powers

สนธิสัญญา maastricht

สหภาพยุโรป (European Union) หรือ อียู (EU) เป็นองค์กรระหว่างประเทศ ที่ประกอบไปด้วยรัฐต่างๆ ในยุโรปจำนวน 25 รัฐ ซึ่งก่อตั้งขึ้น โดยสนธิสัญญามาสทริชต์ (Maastricht Treaty) มีสำนักงานใหญ่อยู่ที่กรุงบรัสเซลส์ ประเทศเบลเยี่ยม ซึ่งสนธิสัญญามาสทริชท์ เป็นสนธิสัญญาระหว่างกลุ่มประเทศประชาคมยุโรป เพื่อการรวมกันเป็นสหภาพทางเศรษฐกิจ และการเงินตามเป้าหมายขั้นที่สาม คือ การใช้เงินตราสกุลเดียว มีธนาคารกลางร่วมกัน การกำหนดนโยบายต่างประเทศ และนโยบายสังคมร่วมกัน รวมถึงการจัดระบบความร่วมมือทางทหาร ตำรวจ การรับรองกฎบัตรสิทธิมนุษยชน โดยการพัฒนาการเงินสามขั้นตอน คือ 1)ให้มีการเคลื่อนย้ายเงินทุนอย่างเสรี โดยเริ่มดำเนินการตั้งแต่วันที่ 1 กรกฎาคม พ.ศ.2533 2)ให้มีการจัดตั้งสถาบันการเงินแห่งยุโรป และธนาคารกลางยุโรป โดยให้เริ่มดำเนินการตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม พ.ศ.2537 3)ให้มีการใช้เงินสกุลเดียวกัน ภายในปี พ.ศ.2540 หรืออย่างช้าไม่เกิน พ.ศ.2542 ทั้งนี้เป็นผลพวงที่สืบเนื่องมาจาก การกำหนดค่าเสมอภาคเงินดอลล่าห์กับทองคำของสหรัฐ ทำให้ประเทศอื่นๆ ทั่วโลกกำหนดค่าเสมอภาคไว้กับเงินดอลล่าร์ ปรากฏว่า ในช่วงปี 2487-2501 จึงเป็นช่วงความรุ่งเรืองด้านเศรษฐกิจของสหรัฐ และอิทธิพลของสหรัฐครอบงำไปทั่วโลก ในขณะที่เงินดอลลาร์เฟื่องนั้น ประเทศต่างๆ ในยุโรปได้ลดค่าเงินของตนเองลง สหรัฐเริ่มขาดดุลการค้าเป็นครั้งแรก ในปี พ.ศ.2493 และการขาดดุลการค้าระดับรุนแรง ในปี พ.ศ.2501 ทำให้ประเทศในยุโรปตะวันตก เริ่มมองว่ามีเงินดอลลาร์มากเกินไป และเริ่มวิเคราะห์ปัญหาอย่างจริงจัง เพราะเห็นชัดว่าดอลล่าร์ล้นตลาด ขณะที่สหรัฐขาดดุลการค้า และเชื่อกันว่าสหรัฐ พิมพ์ดอลลาร์ มากกว่าทองคำหนุนหลัง ทำให้ยุโรปเริ่มแสวงหา ความมั่นคงทางด้านเศรษฐกิจ ให้กับประเทศในยุโรปตะวันตก จึงรวมตัวกันเป็นประชาคมยุโรป (European Community : EC) เมื่อปี พ.ศ. 2510 โดยมีสมาชิกขั้นต้น 6 ประเทศ คือ ฝรั่งเศส เยอรมนี อิตาลี เบลเยียม เนเธอร์แลนด์ และ ลักเซมเบิร์ก ซึ่งมีจุดมุ่งหมาย เพื่อยึดถือหลักการของการค้าเสรี และมุ่งที่จะลดอุปสรรคด้านภาษี ต่อมาใน ปี พ.ศ.2529 ได้ร่วมลงนามในกฎหมาย ยุโรปเดียว (Single European Act) โดยมีสมาชิกเพิ่มเป็น 12 ประเทศ ได้แก่ ฝรั่งเศส เยอรมนี อิตาลี เบลเยียม เนเธอร์แลนด์ ลักเซมเบิร์ก อังกฤษ ไอร์แลนด์ เดนมาร์ก กรีซ สเปน และโปรตุเกส หลังจากนั้นสมาชิก ได้ขยายความร่วมมือขึ้นไปอีกระดับ ด้วยการ ลงนามในสนธิสัญญา การรวมตัวเป็นยุโรปเดียว (Treaty of the European Union) หรือ สนธิสัญญามาสทริชต์ (Maastricht Treaty) ในปี พ.ศ.2536 โดย สาระสำคัญ คือ กำหนดแนวทาง การรวมตัวกัน เป็นสหภาพเศรษฐกิจ และ การเงิน และ หลังจากสมาชิก ได้รับรองสนธิสัญญา ดังกล่าว ส่งผลให้ "ประชาคมยุโรป" เปลี่ยนมาเป็น "สหภาพยุโรป" (European Union : EU) ตั้งแต่ วันที่ 1 พฤศจิกายน พ.ศ.2536 เป็นต้นมา จึงทำให้ประเทศสมาชิกประสาน นโยบายทางการเงิน โดยใช้สกุลเงินเดียว (Single Currency) คือ ECU (European Currency Unit) หรือ ชื่อทางการว่า "เงินสกุลยูโร (Euro)" ซึ่งเริ่มใช้ในปี พ.ศ.2542 โดยปัจจุบันก็มีสมาชิกเข้าร่วมเพิ่มเติม หลายประเทศเช่น ไซปรัส สาธารณรัฐเช็ก เอสโตเนีย ฮังการี ลัตเวีย เป็นต้น

แชงเก้นวีซ่า (Schengen Visa)

Schengen Visa นั้นใช้ได้กับประเทศแถบยุโรปที่เป็นสมาชิก Schengen Visa เหมาะสำหรับนักท่องเที่ยว ที่เดินทางไปเที่ยวยุโรป หลายประเทศต่อเนื่องกันในทริปเดียว โดยสามารถยื่นคำร้องขอวีซ่า แบบเดินทางเข้า - ออกครั้งเดียว หรือเดินทางเข้า - ออกหลายครั้งก็ได้ แต่ทั้งนี้รวมเวลาที่พำนักทั้งหมดแล้ว ต้องไม่เกิน 90 วัน ภายในระยะเวลา 6 เดือน โดยเริ่มนับตั้งแต่วันแรกที่เดินทางเข้าประเทศในกลุ่มสัญญาเชงเก็น ประเทศยุโรป ที่สามารถใช้ Schengen Visa

เพิ่มเติม : Schengen Visa ใช้ได้กับประเทศแถบยุโรปที่เป็นสมาชิก Schengen Visa เหมาะสำหรับนักท่องเที่ยว ที่เดินทางไปเที่ยวยุโรป หลายประเทศต่อเนื่องกันในทริปเดียว โดยสามารถยื่นคำร้องขอวีซ่า แบบเดินทางเข้า - ออกครั้งเดียว หรือเดินทางเข้า - ออกหลายครั้งก็ได้ แต่ทั้งนี้รวมเวลาที่พำนักทั้งหมดแล้ว ต้องไม่เกิน 90 วัน ภายในระยะเวลา 6 เดือน โดยเริ่มนับตั้งแต่วันแรกที่เดินทางเข้าประเทศในกลุ่มสัญญาเชงเก็น การทำ Schengen Visa จะทำให้นักท่องเที่ยวไม่ต้องเสียเวลายื่นวีซ่าขอเข้าประเทศ กับทุกๆ ประเทศที่จะเดินทางเข้าไปเที่ยว มีเพียง Schengen Visa ก็สามารถเข้าได้ทุกประเทศที่เป็นสมาชิก Schengen สำหรับ Schengen Visa นั้น ให้ยื่นคำร้องขอวีซ่าต่อสถานทูตของประเทศที่ จะเดินทางเข้าไปเป็นประเทศแรกที่ผู้เดินทาง เดินทางไปถึงยุโรป (ตัวอย่างเช่น เดินทางไป อิตาลี - สวิส - ฝรั่งเศส ประเทศที่จะออก Schengen Visa ให้คือ ประเทศ อิตาลี)

Maïs

Le maïs (Zea mays), aussi appelé blé d’Inde au Canada, est une plante herbacée tropicale annuelle de la famille des Poacées (graminées), largement cultivée comme céréale pour ses grains riches en amidon, mais aussi comme plante fourragère. Le terme désigne aussi le grain de maïs lui-même, de la taille d’un petit pois. Cette espèce, originaire du Mexique, constituait l'aliment de base des Amérindiens avant l'arrivée en Amérique de Christophe Colomb. La plante fut divinisée dans les anciennes civilisations d’Amérique centrale et méridionale et était connue chez les tribus d’Amérique du Nord comme l’une des trois sœurs. Introduite en Europe au XVIe siècle, elle est aujourd’hui cultivée mondialement et est devenue la première céréale mondiale devant le riz et le blé. Avec l’avènement des semences hybrides dans la première moitié du XXe siècle, puis des semences transgéniques tout récemment, le maïs est devenu le symbole de l’agriculture intensive en Europe de l'Ouest, aux USA et en Chine mais il est aussi cultivé de façon très extensive dans l'Ouest de l'Afrique du Sud ou semi-extensive en Argentine et en Europe de l'Est. Appellations Son nom vernaculaire le plus commun est maïs. Ce terme vient de l’espagnol maíz, emprunté lui-même à la langue des Taínos de Haïti qui le cultivaient. De nombreux autres noms vernaculaires ont été appliqués à cette céréale, notamment blé indien, blé de Turquie et blé de Barbarie. Désuets pour la plupart, ces noms témoignent de la confusion qui a longtemps régné en Europe sur l’origine de la plante. Synonymes : maïs sucré : maïs doux, blé de Barbarie, blé de Guinée, blé de Turquie, froment des Indes ; maïs éclaté : maïs fulminant, maïs perlé, pop-corn… Maïs sucré : anglais : sugar corn, sugar maiza, sweet corn, allemand : Zuckermais, Süßmais, Welsch Korn, espagnol : maiz dulce, italien : grano turco, mais dolce, néerlandais : maïs, turksche tarwe Maïs éclaté : anglais : pop corn, allemand : Puffmais, Perlmais, espagnol : maiz reventón, maiz palomero, italien : mais ibrido, néerlandais : pofmais Description Le maïs est une plante herbacée annuelle monoïque dicline de taille variable (de 40 cm jusqu’à 15 m, généralement entre un et trois mètres pour les variétés couramment cultivées). La tige unique et de gros diamètre est pleine, lignifiée et formée de plusieurs entrenœuds d’une vingtaine de centimètres séparés par autant de nœuds. Au niveau de chaque nœud est insérée une feuille alternativement d’un côté et de l’autre de la tige. On compte entre 14 et 22 feuilles selon les variétés (à mesure que la plante grandit, les feuilles du bas dépérissent et finissent par tomber. Ainsi, un plant de 10 feuilles peut avoir perdu une à trois feuilles, sans qu'il y paraisse à première vue). Les feuilles, typiques des graminées, mais de grande taille (jusqu’à 10 cm de large et un mètre de long), ont une gaine enserrant la tige et un limbe allongé en forme de ruban à nervures parallèles. À la base du limbe se trouve la ligule qui a quelques millimètres de haut. Le système racinaire comprend un très grand nombre de racines adventives qui naissent sur les nœuds situés à la base de la tige, formant des couronnes successives, tant sur les nœuds enterrés que sur les premiers nœuds aériens, dans une zone où les entrenœuds sont très courts. Ces racines forment un système fasciculé qui peut atteindre une profondeur supérieure à un mètre. Le plant de maïs développe souvent à sa base des racines d’ancrage qui permettent d'éviter la verse. Reproduction Les fleurs, autre caractéristique qui distingue le maïs des autres graminées, sont unisexuées et regroupées en inflorescences mâles et femelles composées d’épillets de deux fleurs. La floraison mâle a lieu en moyenne 70 jours après le semis et précède de 5 à 8 jours la floraison femelle : on dit qu’il y a protandrie (ce qui limite l'autofécondation). L’initiation florale met un terme à la production de noeuds foliaires. La montaison, qui est l’élongation des entre-noeuds, portera la panicule à plus de deux mètres au-dessus du sol (pour les variétés les plus courantes, certaines pouvant monter jusqu'à 10 m). Les fleurs mâles sont groupées dans une panicule terminale qui apparaît après la dernière feuille. Cette panicule, aussi appelée « Tassel », est constituée d’épillets regroupant chacun deux fleurs à trois étamines. La pollinisation allogame s'effectue par le vent mais l'auto-pollinisation est possible. La production journalière de pollen est diurne avec un maximum se produisant en milieu de matinée. Le pollen du maïs contient 60 % d'eau et se dessèche de façon importante en environ 4 heures. L'essentiel de la pollinisation a donc lieu entre 10 heures et 12 heures pendant la période de 5 à 8 jours que dure l’anthèse (floraison mâle) pour une même panicule. À l’échelle d’un champ, la durée de pollinisation est de 6 à 18 jours, en fonction de la variété mais également de l’hétérogénéité du champ. Bien que la plante soit autofertile, la fécondation croisée est d’au moins 95 %. Les grains de pollen transportés par le vent et distribués jusqu’à 5OO m de leur point de départ tombent sur les soies des plantes voisines (95 % des cas) ou du pied-mère (5 % mais dans ce cas, descendance moins vigoureuse et moins productive) et y germent. Les fleurs femelles sont groupées en épis insérés à l’aisselle des feuilles médianes (les plus grandes). Les sélectionneurs cherchent à créer des variétés où ces inflorescences n’apparaissent pas trop en hauteur de manière à ne pas déséquilibrer le plant qui est sujet à la verse, c’est-à-dire à la chute causée par le vent et les intempéries. L’axe de l’épi, appelé rafle, porte 10 à 20 rangées de fleurs femelles. Une seule fleur par épillet est fertile. Il est entouré de feuilles modifiées, les spathes, desséchées à maturité. À l’extrémité supérieure, les spathes laissent dépasser les stigmates filiformes très légèrement dentées aussi appelées soies. Ces soies, une par futur grain, sont plus ou moins longues selon la position du grain dans l'épi (les premières soies qui apparaissent à l’extérieur du “cornet” de spathes sont les soies qui prennent naissance à la base de l’épi) sont les styles récepteurs du pollen sur toute leur longueur car recouverts de poils collants. Tout grain de pollen peut y germer pendant les 6 à 20 jours qui suivent leur apparition. Ces styles peuvent être colorés diversement en fonction des variétés (le plus souvent, blond virant au brun). L’épi enveloppé dans ses spathes est appelé “spadice”. Entre l’apparition des soies et la maturation des grains, s’écoulent en moyenne deux à trois mois en fonction des variétés. Un épi peut contenir environ 500 grains à maturité, parfois mille. Un pied donne naissance à plusieurs épis (environ 3 à 6), dont le nombre dépend de la variété et du climat.