Frédéric Chopin

Frédéric François Chopin ( /ˈʃoʊpæn/; French pronunciation: [fʁe.de.ʁik ʃɔ.pɛ̃]; Polish: Fryderyk Franciszek Chopin; 22 February or 1 March 1810 – 17 October 1849) was a Polish composer and virtuoso pianist of French-Polish parentage. He is considered one of the great masters of Romantic music. Chopin was born in Żelazowa Wola, a village in the Duchy of Warsaw. A renowned child-prodigy pianist and composer, Chopin grew up in Warsaw and completed his music education there; he composed many mature works in Warsaw before leaving Poland in 1830 at age 20, shortly before the November 1830 Uprising.

Following the Russian suppression of the Uprising, he settled in Paris as part of Poland's Great Emigration. During the remaining 19 years of his life, Chopin gave only some 30 public performances, preferring the more intimate atmosphere of the salon; he supported himself by sales of his compositions and as a piano teacher. After some romantic dalliances with Polish women, including an abortive engagement, from 1837 to 1847 he carried on a relationship with the French writer Amantine Dupin (pen name "George Sand"). For most of his life, Chopin suffered from poor health; he died in Paris in 1849 at age 39.

The vast majority of Chopin's works are for solo piano, though he also wrote two piano concertos, a few chamber pieces and some songs to Polish texts. His piano works are often technically demanding, with an emphasis on nuance and expressive depth. Chopin invented the instrumental ballade and made major innovations to the piano sonata, mazurka, waltz, nocturne, polonaise, étude, impromptu, scherzo and prélude.

Life

Childhood

Chopin's father, Nicolas Chopin, was a Frenchman from Lorraine who immigrated to Poland in 1787 at the age of sixteen. During the 1794 Kościuszko Uprising, he served in the Warsaw municipal militia, rising to the rank of lieutenant. In France he had been baptized Nicolas, but in Poland he used the Polish form of the name, Mikołaj. Though he had come from a foreign country, with time he became completely polonized and, according to Łopaciński, "undoubtedly considered himself a Pole."

Nicolas subsequently tutored children of the aristocracy, including the Skarbeks, whose poor relation, Justyna Krzyżanowska, he married. The wedding took place at the 16th-century parish church in Brochów on 2 June 1806. (Justyna's brother would become the father of American Union General Włodzimierz Krzyżanowski.)

Frédéric Chopin was the couple's second child and only son. (The eldest child, Ludwika, was to become his first piano teacher, and several decades later was to repatriate his heart from Paris.) He was born at Żelazowa Wola, forty-six kilometres west of Warsaw, in what was the Duchy of Warsaw. The parish baptismal record, discovered in 1892, gives his birthday as 22 February 1810, but a date one week later, 1 March, was stated by the composer and his family as his birthday; according to Chopin in a letter of 16 January 1833 to the chairman of the Polish Literary Society in Paris, he was "born 1 March 1810 at the village of Żelazowa Wola in the Province of Mazowsze."

He was baptized on Easter Sunday, 23 April 1810, in the same Brochów church where his parents had married. The parish register cites his given names in the Latin form Fridericus Franciscus; in Polish, he was Fryderyk Franciszek. His godfather was Fryderyk Skarbek (1792–1866), a pupil of Nicolas Chopin's—later a prison reformer who would design the Pawiak Prison of World War II ill fame, and great-great-uncle of World War II SOE agent Krystyna Skarbek; the godfather's son Józef Skarbek would, in 1841, marry Frédéric Chopin's erstwhile fiancée Maria Wodzińska.

In October 1810, when Chopin was seven months old, the family moved to Warsaw, where his father had accepted an offer from lexicographer Samuel Linde to teach French at the Warsaw Lyceum. The school was housed in the Saxon Palace, and the Chopin family lived on the palace grounds. In 1817 Grand Duke Constantine requisitioned the Saxon Palace for military purposes, and the Lyceum was moved to the Kazimierz Palace, which also hosted the newly founded Warsaw University. The family lived in a spacious second-floor apartment in an adjacent building. Chopin attended the Warsaw Lyceum from 1823 to 1826.

The Polish spirit, culture and language pervaded the Chopins' home, and as a result the son would never, even in Paris, perfectly master the French language. Louis Énault, a biographer, borrowed George Sand's phrase to describe Chopin as being "more Polish than Poland".

Others in Chopin's family were musically talented. Chopin's father played the flute and violin; his mother played the piano and gave lessons to boys in the elite boarding house that the Chopins maintained. As a result Frederic became conversant with music in its various forms at an early age.

Józef Sikorski, a musician and Chopin's contemporary, recalls in his Memoirs about Chopin (Wspomnienie Chopina) that, as a child, Chopin wept with emotion when his mother played the piano. By six, he was already trying to reproduce what he heard or make up new melodies. He received his earliest piano lessons not from his mother but from his older sister Ludwika (in English, "Louise").

Chopin's first professional piano tutor, from 1816 to 1822, was the Czech Wojciech Żywny.Though the youngster's skills soon surpassed his teacher's, Chopin later spoke highly of Żywny. Seven-year-old "little Chopin" (Szopenek) began giving public concerts that soon prompted comparisons with Mozart as a child and with Beethoven.

That same year, seven-year old Chopin composed two Polonaises, in G minor and B-flat major. The first was published in the engraving workshop of Father Izydor Józef Cybulski (composer, engraver, director of an organists' school, and one of the few music publishers in Poland); the second survives as a manuscript prepared by Nicolas Chopin. These small works were said to rival not only the popular polonaises of leading Warsaw composers, but the famous Polonaises of Michał Kleofas Ogiński. A substantial development of melodic and harmonic invention and of piano technique was shown in Chopin's next known Polonaise, in A-flat major, which the young artist offered in 1821 as a name-day gift to Żywny.

About this time, at the age of eleven, Chopin performed in the presence of Alexander I, Tsar of Russia, who was in Warsaw to open the Sejm (Polish Parliament).

As a child, Chopin displayed an intelligence that was said to absorb everything and utilize everything for its development. He early showed remarkable abilities in observation and sketching, a keen wit and sense of humor, and an uncommon talent for mimicry. A story from his school years recounts a teacher being pleasantly surprised by a superb portrait that Chopin had drawn of him in class.

In those years, Chopin was sometimes invited to the Belweder Palace as playmate to the son of Russian Poland's ruler, Grand Duke Constantine, and charmed the irascible duke with his piano-playing. (A few years later, the Duke would flee the Belweder, just in the nick of time, at the very opening of the November 1830 Uprising, escaping the Polish officer cadets who rode up through the Royal Baths Park from their barracks in an effort to capture him.)

Julian Ursyn Niemcewicz attested to "little Chopin's" popularity in his dramatic eclogue, "Nasze Verkehry" ("Our Intercourse", 1818), in which the eight-year-old featured as a motif in the dialogues.

In the 1820s, when teenage Chopin was attending the Warsaw Lyceum and Warsaw Conservatory, he spent every vacation away from Warsaw: in Szafarnia (1824 – perhaps his first solo travel away from home – and 1825), Duszniki (1826), Pomerania (1827) and Sanniki (1828).

At the village of Szafarnia (where he was a guest of Juliusz Dziewanowski, father of schoolmate Dominik Dziewanowski) and at his other vacation venues, Chopin was exposed to folk melodies that he later transmuted into original compositions. His missives home from Szafarnia (the famous self-styled "Szafarnia Courier" letters), written in a very modern and lively Polish, amused his family with their spoofing of the Warsaw newspapers and demonstrated the youngster's literary gift.[19]

An anecdote describes how Chopin helped quiet rowdy children by first improvising a story and then lulling them to sleep with a berceuse (lullaby) – after which he woke everyone with an ear-piercing chord.

Education

Chopin, tutored at home until he was thirteen, enrolled in the Warsaw Lyceum in 1823, but continued studying piano under Żywny's direction. In 1825, in a performance of the work of Ignaz Moscheles, he entranced the audience with his free improvisation, and was acclaimed the "best pianist in Warsaw".

In the autumn of 1826, Chopin began a three-year course of studies with the Silesian composer Józef Elsner at the Warsaw Conservatory, which was affiliated with the University of Warsaw (hence Chopin is counted among the university's alumni). Chopin's first contact with Elsner may have been as early as 1822; it is certain that Elsner was giving him informal guidance by 1823, and in 1826 Chopin officially began studying music theory, figured bass, and composition with Elsner.

In year-end evaluations, Elsner noted Chopin's "remarkable talent" and "musical genius". As had Żywny, Elsner observed, rather than influenced or directed, the development of Chopin's blossoming talent. Elsner's teaching style was based on his reluctance to "constrain" Chopin with "narrow, academic, outdated" rules, and on his determination to allow the young artist to mature "according to the laws of his own nature".

In 1827 the family moved to lodgings just across the street from Warsaw University, in the south annex of the Krasiński Palace at Krakowskie Przedmieście 5 (the palace is now the Warsaw Academy of Fine Arts). Here the parents continued running their elite boarding house for male students. Young Chopin lived here until he left Warsaw in 1830. (In 1837–39, artist-poet Cyprian Norwid would live here while studying painting at the Academy of Fine Arts; later he would pen the poem, "Chopin's Piano", about Russian troops' 1863 defenestration of the instrument.) The Chopins' parlor (salonik Chopinów) is now a museum open to the public; here Chopin first played many of his early compositions.

Four boarders at his parents' apartments became Chopin's intimates: Tytus Woyciechowski, Jan Białobłocki, Jan Matuszyński and Julian Fontana. Chopin would share aspects of his Parisian life with the latter two.

In 1829, Polish portraitist Ambroży Mieroszewski executed a set of five portraits of Chopin family members (the youngest daughter, Emilia, had died in 1827): Chopin's parents, his elder sister Ludwika, younger sister Izabela, and, in the first known portrait of him, the composer himself. (The originals perished in World War II; only black-and-white photographs remain.) In 1913, French musicologist and Chopin biographer Édouard Ganche would write that this painting of the precocious composer showed "a youth threatened by tuberculosis. His skin is very white, he has a prominent Adam's apple and sunken cheeks, even his ears show a form characteristic of consumptives." Chopin's younger sister Emilia had already died of tuberculosis at the age of fourteen, and their father would succumb to the same disease in 1844.

According to Polish musicologist and Chopin biographer Zdzisław Jachimecki, comparison of the juvenile Chopin with any earlier composer is difficult because of the originality of the works that Chopin was composing already in the first half of his life. At a comparable age, Bach, Mozart and Beethoven had still been apprentices, while Chopin was perceived by peers and audiences to be already a master who was pointing the path to the coming age.

Chopin himself never gave thematic titles to his instrumental works, but identified them simply by genre and number. His compositions were, however, often inspired by emotional and sensual experiences in his own life. One of his first such inspirations was a beautiful young singing student at the Warsaw Conservatory and later a singer at the Warsaw Opera, Konstancja Gładkowska. In letters to his friend Tytus Woyciechowski, Chopin indicated which of his works, and even which of their passages, were influenced by his erotic transports. His artist's soul was also enriched by friendships with such leading lights of Warsaw's artistic and intellectual world as Maurycy Mochnacki, Józef Bohdan Zaleski and Julian Fontana.

Pablo Picasso

Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno María de los Remedios Cipriano de la Santísima Trinidad Ruiz y Picasso, known as Pablo Picasso (Spanish pronunciation: [ˈpaβlo piˈkaso]), 25 October 1881 – 8 April 1973), was a Spanish painter, sculptor, printmaker, ceramicist, and stage designer. One of the greatest and most influential artists of the 20th century, he is widely known for co-founding the Cubist movement, the invention of constructed sculpture,the co-invention of collage, and for the wide variety of styles that he helped develop and explore. Among his most famous works are the proto-Cubist Les Demoiselles d'Avignon (1907), and Guernica (1937), a portrayal of the German bombing of Guernica during the Spanish Civil War.

Picasso, Henri Matisse and Marcel Duchamp are commonly regarded as the three artists who most defined the revolutionary developments in the plastic arts in the opening decades of the 20th century, responsible for significant developments in painting, sculpture, printmaking and ceramics.

Picasso demonstrated extraordinary artistic talent in his early years, painting in a realistic manner through his childhood and adolescence. During the first decade of the 20th century his style changed as he experimented with different theories, techniques, and ideas. His revolutionary artistic accomplishments brought him universal renown and immense fortune, making him one of the best-known figures in 20th century art.

Early life

Picasso was baptized Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno María de los Remedios Crispiniano de la Santísima Trinidad, a series of names honoring various saints and relatives. Added to these were Ruiz and Picasso, for his father and mother, respectively, as per Spanish law. Born in the city of Málaga in the Andalusian region of Spain, he was the first child of Don José Ruiz y Blasco (1838–1913) and María Picasso y López. Picasso’s family was middle-class. His father was a painter who specialized in naturalistic depictions of birds and other game. For most of his life Ruiz was a professor of art at the School of Crafts and a curator of a local museum. Ruiz’s ancestors were minor aristocrats.

Picasso showed a passion and a skill for drawing from an early age. According to his mother, his first words were “piz, piz”, a shortening of lápiz, the Spanish word for ‘pencil’. From the age of seven, Picasso received formal artistic training from his father in figure drawing and oil painting. Ruiz was a traditional, academic artist and instructor who believed that proper training required disciplined copying of the masters, and drawing the human body from plaster casts and live models. His son became preoccupied with art to the detriment of his classwork.

The family moved to A Coruña in 1891, where his father became a professor at the School of Fine Arts. They stayed almost four years. On one occasion the father found his son painting over his unfinished sketch of a pigeon. Observing the precision of his son’s technique, an Apocrypha story relates, Ruiz felt that the thirteen-year-old Picasso had surpassed him, and vowed to give up painting, though paintings by him exist from later years.

In 1895, Picasso was traumatized when his seven-year-old sister, Conchita, died of diphtheria. After her death, the family moved to Barcelona, where Ruiz took a position at its School of Fine Arts. Picasso thrived in the city, regarding it in times of sadness or nostalgia as his true home. Ruiz persuaded the officials at the academy to allow his son to take an entrance exam for the advanced class. This process often took students a month, but Picasso completed it in a week, and the impressed jury admitted him, at just 13. The student lacked discipline but made friendships that would affect him in later life. His father rented him a small room close to home so he could work alone, yet he checked up on him numerous times a day, judging his drawings. The two argued frequently.

Picasso’s father and uncle decided to send the young artist to Madrid’s Royal Academy of San Fernando, the country's foremost art school. At age 16, Picasso set off for the first time on his own, but he disliked formal instruction and quit attending classes soon after enrollment. Madrid, however, held many other attractions. The Prado housed paintings by Diego Velázquez, Francisco Goya, and Francisco Zurbarán. Picasso especially admired the works of El Greco; elements like the elongated limbs, arresting colors, and mystical visages are echoed in his later work.

Career beginnings

Picasso made his first trip to Paris in 1900, then the art capital of Europe. There, he met his first Parisian friend, the journalist and poet Max Jacob, who helped Picasso learn the language and its literature. Soon they shared an apartment; Max slept at night while Picasso slept during the day and worked at night. These were times of severe poverty, cold, and desperation. Much of his work was burned to keep the small room warm. During the first five months of 1901, Picasso lived in Madrid, where he and his anarchist friend Francisco de Asís Soler founded the magazine Arte Joven (Young Art), which published five issues. Soler solicited articles and Picasso illustrated the journal, mostly contributing grim cartoons depicting and sympathizing with the state of the poor. The first issue was published on 31 March 1901, by which time the artist had started to sign his work simply Picasso, while before he had signed Pablo Ruiz y Picasso.

By 1905 Picasso became a favorite of the American art collectors Leo and Gertrude Stein. Their older brother Michael Stein and his wife Sarah also became collectors of his work. Picasso painted portraits of both Gertrude Stein and her nephew Allan Stein. Gertrude Stein became Picasso's principal patron, acquiring his drawings and paintings and exhibiting them in her informal Salon at her home in Paris. At one of her gatherings in 1905, he met Henri Matisse, who was to become a lifelong friend and rival. The Steins introduced him to Claribel Cone and her sister Etta who were American art collectors; they also began to acquire Picasso and Matisse's paintings. Eventually Leo Stein moved to Italy, and Michael and Sarah Stein became patrons of Matisse; while Gertrude Stein continued to collect Picasso.

In 1907 Picasso joined an art gallery that had recently been opened in Paris by Daniel-Henry Kahnweiler. Kahnweiler was a German art historian, art collector who became one of the premier French art dealers of the 20th century. He was among the first champions of Pablo Picasso, Georges Braque and the Cubism that they jointly developed. Kahnweiler promoted burgeoning artists such as André Derain, Kees Van Dongen, Fernand Léger, Juan Gris, Maurice de Vlaminck and several others who had come from all over the globe to live and work in Montparnasse at the time.

In Paris, Picasso entertained a distinguished coterie of friends in the Montmartre and Montparnasse quarters, including André Breton, poet Guillaume Apollinaire, writer Alfred Jarry, and Gertrude Stein. Apollinaire was arrested on suspicion of stealing the Mona Lisa from the Louvre in 1911. Apollinaire pointed to his friend Picasso, who was also brought in for questioning, but both were later exonerated.

Pierre-Auguste Renoir

Pierre-Auguste Renoir (US /rɛnˈwɑr/ or UK /ˈrɛnwɑr/; French: [pjɛʁ oɡyst ʁənwaʁ]; 1841–1919) was a French artist who was a leading painter in the development of the Impressionist style. As a celebrator of beauty, and especially feminine sensuality, it has been said that "Renoir is the final representative of a tradition which runs directly from Rubens to Watteau."

Pierre-Auguste was the father of actor Pierre Renoir and filmmaker Jean Renoir.

Biography

Youth
Pierre-Auguste Renoir was born in Limoges, Haute-Vienne, France, the child of a working class family. As a boy, he worked in a porcelain factory where his drawing talents led to him being chosen to paint designs on fine china. He also painted hangings for overseas missionaries and decorations on fans before he enrolled in art school. During those early years, he often visited the Louvre to study the French master painters.

In 1862, he began studying art under Charles Gleyre in Paris. There he met Alfred Sisley, Frédéric Bazille, and Claude Monet. At times during the 1860s, he did not have enough money to buy paint. Although Renoir first started exhibiting paintings at the Paris Salon in 1864, recognition did not come for another ten years, due, in part, to the turmoil of the Franco-Prussian War.

During the Paris Commune in 1871, while he painted on the banks of the Seine River, some Communards thought he was a spy, and were about to throw him into the river when a leader of the Commune, Raoul Rigault, recognized Renoir as the man who had protected him on an earlier occasion.

In 1874, a ten-year friendship with Jules Le Cœur and his family ended, and Renoir lost not only the valuable support gained by the association, but a generous welcome to stay on their property near Fontainebleau and its scenic forest. This loss of a favorite painting location resulted in a distinct change of subjects.

Maturity
Renoir experienced his initial acclaim when six of his paintings were hung in the first Impressionist exhibition in 1874. In the same year, two of his works were shown with Durand-Ruel in London.
In 1881, he traveled to Algeria, a country he associated with Eugène Delacroix, then to Madrid, to see the work of Diego Velázquez. Following that, he traveled to Italy to see Titian's masterpieces in Florence and the paintings of Raphael in Rome. On 15 January 1882 Renoir met the composer Richard Wagner at his home in Palermo, Sicily. Renoir painted Wagner's portrait in just thirty-five minutes. In the same year, Renoir convalesced for six weeks in Algeria after contracting pneumonia, which permanently damaged his respiratory system.

In 1883, he spent the summer in Guernsey, creating fifteen paintings in little over a month. Most of these feature Moulin Huet, a bay in Saint Martin's, Guernsey. Guernsey is one of the Channel Islands in the English Channel, and it has a varied landscape that includes beaches, cliffs and bays. These paintings were the subject of a set of commemorative postage stamps issued by the Bailiwick of Guernsey in 1983.

While living and working in Montmartre, Renoir employed as a model Suzanne Valadon, who posed for him (The Bathers, 1885–87; Dance at Bougival, 1883) and many of his fellow painters while studying their techniques; eventually she became one of the leading painters of the day.

In 1887, the year when Queen Victoria celebrated her Golden Jubilee, and upon the request of the queen's associate, Phillip Richbourg, he donated several paintings to the "French Impressionist Paintings" catalog as a token of his loyalty.

In 1890, he married Aline Victorine Charigot, who, along with a number of the artist's friends, had already served as a model for Le Déjeuner des canotiers (Luncheon of the Boating Party, 1881), and with whom he already had a child, Pierre, in 1885. After his marriage, Renoir painted many scenes of his wife and daily family life, including their children and their nurse, Aline's cousin Gabrielle Renard. The Renoirs had three sons, one of whom, Jean, became a filmmaker of note and another, Pierre, became a stage and film actor.


Later years
Around 1892, Renoir developed rheumatoid arthritis. In 1907, he moved to the warmer climate of "Les Collettes," a farm at Cagnes-sur-Mer, close to the Mediterranean coast. Renoir painted during the last twenty years of his life, even when arthritis severely limited his movement, and he was wheelchair-bound. He developed progressive deformities in his hands and ankylosis of his right shoulder, requiring him to adapt his painting technique. It has often been reported that in the advanced stages of his arthritis, he painted by having a brush strapped to his paralyzed fingers, but this is erroneous; Renoir remained able to grasp a brush, although he required an assistant to place it in his hand. The wrapping of his hands with bandages, apparent in late photographs of the artist, served to prevent skin irritation.

During this period, he created sculptures by cooperating with a young artist, Richard Guino, who worked the clay. Renoir also used a moving canvas, or picture roll, to facilitate painting large works with his limited joint mobility.

Renoir's portrait of Austrian actress Tilla Durieux (1914) contains playful flecks of vibrant color on her shawl that offset the classical pose of the actress and highlight Renoir's skill just 5 years before his death.

In 1919, Renoir visited the Louvre to see his paintings hanging with those of the old masters. He died in the village of Cagnes-sur-Mer, Provence-Alpes-Côte d'Azur, on December 3.

Artworks
Renoir's paintings are notable for their vibrant light and saturated color, most often focusing on people in intimate and candid compositions. The female nude was one of his primary subjects. In characteristic Impressionist style, Renoir suggested the details of a scene through freely brushed touches of color, so that his figures softly fuse with one another and their surroundings.

His initial paintings show the influence of the colorism of Eugène Delacroix and the luminosity of Camille Corot. He also admired the realism of Gustave Courbet and Édouard Manet, and his early work resembles theirs in his use of black as a color. As well, Renoir admired Edgar Degas' sense of movement. Another painter Renoir greatly admired was the 18th century master François Boucher.

A fine example of Renoir's early work, and evidence of the influence of Courbet's realism, is Diana, 1867. Ostensibly a mythological subject, the painting is a naturalistic studio work, the figure carefully observed, solidly modeled, and superimposed upon a contrived landscape. If the work is still a 'student' piece, already Renoir's heightened personal response to female sensuality is present. The model was Lise Tréhot, then the artist's mistress and inspiration for a number of paintings.

In the late 1860s, through the practice of painting light and water en plein air (in the open air), he and his friend Claude Monet discovered that the color of shadows is not brown or black, but the reflected color of the objects surrounding them, an effect today known as diffuse reflection. Several pairs of paintings exist in which Renoir and Monet, working side-by-side, depicted the same scenes (La Grenouillère, 1869).

One of the best known Impressionist works is Renoir's 1876 Dance at Le Moulin de la Galette (Bal du moulin de la Galette). The painting depicts an open-air scene, crowded with people, at a popular dance garden on the Butte Montmartre, close to where he lived.
The works of his early maturity were typically Impressionist snapshots of real life, full of sparkling colour and light. By the mid 1880s, however, he had broken with the movement to apply a more disciplined, formal technique to portraits and figure paintings, particularly of women, such as The Bathers, which was created during 1884–87. It was a trip to Italy in 1881, when he saw works by Raphael and other Renaissance masters, that convinced him that he was on the wrong path, and for the next several years he painted in a more severe style, in an attempt to return to classicism. This is sometimes called his "Ingres period", as he concentrated on his drawing and emphasized the outlines of figures.

After 1890, however, he changed direction again, returning to thinly brushed color to dissolve outlines as in his earlier work. From this period onward he concentrated especially on monumental nudes and domestic scenes, fine examples of which are Girls at the Piano, 1892, and Grandes Baigneuses, 1887. The latter painting is the most typical and successful of Renoir's late, abundantly fleshed nudes.

A prolific artist, he made several thousand paintings. The warm sensuality of Renoir's style made his paintings some of the most well-known and frequently-reproduced works in the history of art. The single largest collection of his works—181 paintings in all—is at the Barnes Foundation, near Philadelphia, Pennsylvania.

Vincent van Gogh

Vincent Willem van Gogh (UK /ˌvæn ˈɡɒx/, US /ˌvæn ˈɡoʊ/; Dutch: [vɑŋ ˈɣɔχ] ( listen); 30 March 1853 – 29 July 1890) was a Dutch post-Impressionist painter whose work, notable for its rough beauty, emotional honesty, and bold color, had a far-reaching influence on 20th-century art. After years of painful anxiety and frequent bouts of mental illness, he died at the age of 37 from a gunshot wound, generally accepted to be self-inflicted (although no gun was ever found). His work was then known to only a handful of people and appreciated by fewer still.

Van Gogh loved art from an early age. He began to draw as a child, and he continued making drawings throughout the years leading to his decision to become an artist. He did not begin painting until his late twenties, completing many of his best-known works during his last two years. In just over a decade, he produced more than 2,100 artworks, consisting of 860 oil paintings and more than 1,300 watercolors, drawings, sketches and prints. His work included self portraits, landscapes, still lifes of flowers, portraits and paintings of cypresses, wheat fields and sunflowers.

Van Gogh spent his early adulthood working for a firm of art dealers, traveling between The Hague, London and Paris, after which he taught for a time in England. One of his early aspirations was to become a pastor and from 1879 he worked as a missionary in a mining region in Belgium where he began to sketch people from the local community. In 1885, he painted his first major work The Potato Eaters. His palette at the time consisted mainly of somber earth tones and showed no sign of the vivid coloration that distinguished his later work. In March 1886, he moved to Paris and discovered the French Impressionists. Later he moved to the south of France and was taken by the strong sunlight he found there. His work grew brighter in color, and he developed the unique and highly recognizable style that became fully realized during his stay in Arles in 1888.

The extent to which his mental health affected his painting has been a subject of speculation since his death. Despite a widespread tendency to romanticize his ill health, modern critics see an artist deeply frustrated by the inactivity and incoherence brought about by his bouts of illness. According to art critic Robert Hughes, van Gogh's late works show an artist at the height of his ability, completely in control and "longing for concision and grace".

Letters

The most comprehensive primary source for the understanding of van Gogh as an artist is the collection of letters between him and his younger brother, art dealer Theo van Gogh. They lay the foundation for most of what is known about the thoughts and beliefs of the artist. Theo provided his brother with both financial and emotional support. Their lifelong friendship, and most of what is known of van Gogh's thoughts and theories of art, is recorded in the hundreds of letters they exchanged between 1872 and 1890: more than 600 from Vincent to Theo and 40 from Theo to Vincent.

Although many are undated, art historians have generally been able to put them in chronological order. Problems remain, mainly in dating those from Arles although it is known that during that period, van Gogh wrote 200 letters to friends in Dutch, French and English. The period when Vincent lived in Paris is the most difficult for historians to analyze because the brothers lived together and had no need to correspond.

In addition to letters to and from Theo, other surviving documents include those to Van Rappard, Émile Bernard, van Gogh's sister Wil and her friend Line Kruysse. The letters were first annotated in 1913 by Theo's widow Johanna van Gogh-Bonger who explained that she published them with 'trepidation' because she did not want the drama in the artist's life to overshadow his work. Van Gogh himself was an avid reader of other artists' biographies and expected their lives to be in keeping with the character of their art.

Biography

Early life
Vincent Willem van Gogh was born on 30 March 1853 in Groot-Zundert, a village close to Breda in the province of North Brabant in the south of the Netherlands, a predominantly Catholic area. He was the oldest child of Theodorus van Gogh, a minister of the Dutch Reformed Church, and Anna Cornelia Carbentus. Vincent was given the name of his grandfather, and of a brother stillborn exactly a year before his birth. The practice of reusing a name was not unusual. Vincent was a common name in the Van Gogh family: his grandfather, Vincent (1789–1874), had received his degree of theology at the University of Leiden in 1811. Grandfather Vincent had six sons, three of whom became art dealers, including another Vincent who was referred to in van Gogh's letters as "Uncle Cent". Grandfather Vincent had perhaps been named in turn after his own father's uncle, the successful sculptor Vincent van Gogh (1729–1802). Art and religion were the two occupations to which the Van Gogh family gravitated. His brother Theodorus "Theo" was born on 1 May 1857. He had another brother, Cor, and three sisters: Elisabeth, Anna and Willemina "Wil".

As a child, Vincent was serious, silent and thoughtful. He attended the Zundert village school from 1860, where the single Catholic teacher taught around 200 pupils. From 1861, he and his sister Anna were taught at home by a governess, until 1 October 1864, when he went to Jan Provily's boarding school at Zevenbergen about 20 miles (32 km) away. He was distressed to leave his family home as he recalled later as an adult. On 15 September 1866, he went to the new middle school, Willem II College in Tilburg. Constantijn C. Huysmans, a successful artist in Paris, taught van Gogh to draw at the school and advocated a systematic approach to the subject. Vincent's interest in art began at an early age. He began to draw as a child and continued making drawings throughout the years leading to his decision to become an artist. Though well-done and expressive, his early drawings do not approach the intensity he developed in his later work. In March 1868, van Gogh abruptly left school and returned home. A later comment on his early years was in an 1883 letter to Theo in which he wrote, "My youth was gloomy and cold and sterile".

In July 1869, his uncle Cent helped him obtain a position with the art dealer Goupil & Cie in The Hague. After his training, in June 1873, Goupil transferred him to London, where he lodged at 87 Hackford Road, Brixton, and worked at Messrs. Goupil & Co., 17 Southampton Street. This was a happy time for Vincent; he was successful at work and was, at 20, earning more than his father. Theo's wife later remarked that this was the happiest year of Vincent's life. He fell in love with his landlady's daughter, Eugénie Loyer, but when he finally confessed his feelings to her, she rejected him, saying that she was secretly engaged to a former lodger. He became increasingly isolated and fervent about religion; his father and uncle arranged for him to be transferred to Paris, where he became resentful at how art was treated as a commodity, a fact apparent to customers. On 1 April 1876, Goupil terminated his employment.

Van Gogh returned to England for unpaid work as a supply teacher in a small boarding school overlooking the harbor in Ramsgate, where he made sketches of the view. When the proprietor of the school relocated to Isleworth, Middlesex, van Gogh moved with him, taking the train to Richmond and the remainder of the journey on foot. The arrangement did not work out and he left to became a Methodist minister's assistant, following his wish to "preach the gospel everywhere." At Christmas, he returned home and found work in a bookshop in Dordrecht for six months. He was not happy in this new position and spent much of his time either doodling or translating passages from the Bible into English, French and German. His roommate at the time, a young teacher named Görlitz, recalled that van Gogh ate frugally, and preferred not to eat meat.

Van Gogh's religious zeal grew until he felt he had found his true vocation. To support his effort to become a pastor his family sent him to Amsterdam to study theology in May 1877, where he stayed with his uncle Jan van Gogh, a naval Vice Admiral. Vincent prepared for the entrance exam with his uncle Johannes Stricker; a respected theologian who published the first "Life of Jesus" in the Netherlands. Van Gogh failed the exam, and left his uncle Jan's house in July 1878. He then undertook, but failed, a three-month course at the Vlaamsche Opleidingsschool, a Protestant missionary school in Laeken, near Brussels.

In January 1879, he took a temporary post as a missionary in the village of Petit Wasmes in the coal-mining district of Borinage in Belgium. Taking Christianity to what he saw as its logical conclusion, van Gogh lived like those he preached to, sleeping on straw in a small hut at the back of the baker's house where he was staying. The baker's wife reported hearing van Gogh sobbing at night in the hut. His choice of squalid living conditions did not endear him to the appalled church authorities, who dismissed him for "undermining the dignity of the priesthood." He then walked to Brussels, returned briefly to the village of Cuesmes in the Borinage but gave in to pressure from his parents to return home to Etten. He stayed there until around March the following year, a cause of increasing concern and frustration for his parents. There was particular conflict between Vincent and his father; Theodorus made inquiries about having his son committed to the lunatic asylum at Geel.

He returned to Cuesmes where he lodged with a miner named Charles Decrucq until October. Increasingly interested in the people and scenes around him, van Gogh recorded his time there in his drawings and followed Theo's suggestion that he should take up art in earnest. He traveled to Brussels that autumn intending to follow Theo's recommendation to study with the prominent Dutch artist Willem Roelofs, who persuaded him, in spite of his aversion to formal schools of art, to attend the Académie Royale des Beaux-Arts in Brussels, where he registered on 15 November 1880. At the Académie, he studied anatomy and the standard rules of modeling and perspective, about which he said, "...you have to know just to be able to draw the least thing." Van Gogh aspired to become an artist in God's service, stating: "...to try to understand the real significance of what the great artists, the serious masters, tell us in their masterpieces, that leads to God; one man wrote or told it in a book; another in a picture."

อันตรายจากเครื่องใช้ไฟฟ้า

อุปกรณ์ไฟฟ้า หมายถึง เครื่องมือ เครื่องใช้ไฟฟ้า หรือเป็นส่วนประกอบที่ใช้เกี่ยวเนื่องกับไฟฟ้า อุปกรณ์ไฟฟ้า ที่ใช้ในโรงพยาบาล ได้แก่ เครื่องตรวจคลื่นหัวใจ เครื่องตรวจคลื่นสมอง เครื่องดูดของเสียออกจากร่างกาย เครื่องปั่นให้สารตกตะกอน (Centrifuge) ตู้เย็น หม้อต้มน้ำร้อนขนาดใหญ่ เป็นต้น


แหล่งที่พบ

อันตรายจากการใช้อุปกรณ์ไฟฟ้า จะพบได้ทุกพื้นที่ของโรงพยาบาลที่มีการใช้อุปกรณ์ไฟฟ้า เช่น หน่วยที่ดูแลคนไข้ทั่วไป หน่วยดูแลคนไข้พิเศษ ห้องฉุกเฉิน หน่วยบำรุงรักษา หน่วยบริการ ส่วนเตรียมอาหาร และหน่วยวิจัย เป็นต้น อย่างไรก็ตาม ส่วนเตรียมอาหาร และบริเวณที่ทำงานซึ่งเปียกชื้น ควรให้ความสนใจเป็นพิเศษในเรื่อง การติดตั้งอุปกรณ์ไฟฟ้า การใช้ และการดูแลผู้ที่ปฏิบัติงาน ณ ที่นั้น


ผลต่อสุขภาพ

อัตรายที่อาจเกิดขึ้นจากการใช้อุปกรณ์ไฟฟ้า คือ การถูกไฟฟ้าดูด ไฟฟ้าลัดวงจร การเกิดเพลิงไหม้ ซึ่งทำให้เกิดการบาดเจ็บ พิการ หรือสูญเสียชีวิตได้ โดยมีสาเหตถมาจาก


การใช้อุปกรณ์ไฟฟ้าที่ชำรุด หรือมีกระแสไฟฟ้ารั่ว โดยที่ฉนวนหุ้มสายไฟฟ้าฃำรุดเสียหาย หรือเสื่อมคุณภาพ

การทำงานในสภาพแวดล้อมที่เปียกชื้อ ซึ่งจะทำให้ร่างกายเป็นสื่อนำไฟฟ้าได้ดี

การต่อสายไฟไม่ดี ไม่มีการตัดวงจรไฟฟ้า

การติดตั้งอุปกรณ์ไฟฟ้าผิดลักษณะ การเลือกใช้อุปกรณ์ไฟฟ้าไม่ถูกต้อง เช่น การใช้เต้าเสียบผิดประเภท

ผู้ใช้อุปกรณ์ไฟฟ้าขาดความรู้ เรื่อง ความปลอดภัยเกี่ยวกับไฟฟ้า ขาดความระมัดระวังในการใช้



ข้อควรระวัง

ช่างไฟฟ้า และบุคลากรที่รับผิดชอบงาน ด้านการบำรุงรักษาไฟฟ้า และบุคคลทั่วไป ควรทราบข้อควรระวัง เกี่ยวกับการใช้อุปกรณ์ไฟฟ้า คือ

อุปกรณ์ไฟฟ้า ควรต่อเปลือกหุ้มที่เป็นโลหะ ของเครื่องมือนั้นลงดิน

อุปกรณ์ไฟฟ้า เมื่อถูกนำมาใช้งานในสภาพที่ไม่ปกติ เช่น ที่เปียกชื้น ที่มีความต่างศักย์เกิน 150 โวลท์ บริเวณที่มีอันตรายก็ควรต่อลงดินเช่นเดียวกัน

ควรตรวจสอบสายไฟฟ้า อุปกรณ์ไฟฟ้าที่ใช้ โดยเฉพาะตรงบริเวณข้อต่อ ขั่วที่ติดอุปกรณ์ หากพบว่าชำรุด ให้รีบดำเนินการแก้ไข
อุปกรณ์ไฟฟ้าชนิดเคลื่อนที่ได้ ควรได้รับการตรวจสอบอย่างสม่ำเสมอ และรักษาให้อยู่ในสภาพที่ดีตลอดเวลา

ไม่ใช้อุปกรณ์ไฟฟ้าขณะมือเปียกน้ำ

ส่วนของอุปกรณ์ไฟฟ้า ที่อาจก่อให้เกิดอันตราย ควรมีป้ายแขวนเตือน

การใช้อุปกรณ์ไฟฟ้าบางชนิด เช่น มอเตอร์ หม้อแปลง ควรมีผู้รับผิดชอบในการควบคุมการใช้

ไม่ปลดอุปกรณ์ป้องกันอันตรายจากไฟฟ้าออก ยกเว้นกรณีที่ได้รับอนุญาตแล้วเท่านั้น

ถ้าอุปกรณ์ไฟฟ้าทำงานผิดปกติ ควรสับสวิตช์ให้วงจรำฟฟ้าเปิด แล้วแจ้งให้ผู้รับผิดชอบทราบ

ทุกครั้งหลังใช้อุปกรณ์ไฟฟ้า ควรสับสวิตช์ให้วงจรไฟฟ้าเปิด

ไม่นำสารไวไฟ หรือสารที่ติดไฟง่าย เข้าใกล้บริเวณสวิตช์ไฟฟ้า

เมื่อเกิดไฟฟ้าดับ หรือมีผู้ได้รับอุบัติเหตุจากไฟฟ้า ต้องรีบสับสวิตช์ให้วงจรไฟฟ้าเปิด

เมื่อเกิดไฟฟ้าลัดวงจร ทำให้เกิดไฟไหม้ ต้องรีบสับสวิตช์ให้วงจรไฟฟ้าเปิด แล้วทำการดับไฟด้วยเครื่องดับเพลิง ชนิดสารเคมี ไม่ควร
ใช้น้ำ หรือเครื่องดับเพลิงที่เป็นชนิดน้ำ ทำการดับไฟ

ไม่ควรเดินเหยียบสายไฟฟ้า


การป้องกัน และควบคุม

การออกแบบ และการติดตั้งอุปกรณ์ไฟฟ้า ให้เกิดความปลอดภัยต่อผู้ใช้ไฟฟ้า และต่อผู้ปฏิบัติงาน เช่น บริเวณที่เตรียมอาหาร จะมีพื้นที่บางส่วนเปียกชื้นตลอดเวลา การติดตั้ง และใช้อุปกรณ์ไฟฟ้าที่ปลอดภัย จึงเป็นสิ่งจำเป็น ได้แก่
ติดตั้งเครื่องตัดวงจรอัตโนมัติ เมื่อมีไฟฟ้ารั่วลงดิน อุปกรณ์ไฟฟ้าที่ให้ประสิทธิผลมาก คือ Ground Fault Circuit Interupter หรือเรียกว่า GFI หลักการทำงานของอุปกรณ์ไฟฟ้านี้ คือ จะขัดขวางวงจรกระแสไฟฟ้า ก่อนที่กระแสไฟฟ้าจะไหลผ่านมาที่คน อุปกรณ์นี้ราคาไม่แพง และควรติดตั้งโดยผู้มีความรู้

ใช้กล้องใส่อุปกรณ์ไฟฟ้า ที่ทำด้วยวัสดุไม่นำไฟฟ้า

ปลั๊กเสียบ และเต้าเสียบ ควรออกแบบให้เหมาะกับการใช้งานในที่เปียกชื้น

แผงไฟฟ้า ควรมีป้ายบอกชัดเจน ถึงทางออกของเครื่องตัดวงจรไฟฟ้า เช่น breaker หรือ fuse และ breaker switch ไม่ควรนำมาใช้เป็นสวิตช์ เปิด-ปิดไฟ

กล่อง cut out ที่ตั้งอยู่ในบริเวณที่ชื้น หรือเปียก ควรมีคุณสมบัติป้องกันความชื้นเข้าไปภายในกล่อง กล่องควรตั้งอย่างน้อย ให้มีช่องว่างห่างจากผนัง 0.25 นิ้ว และกล่องจะต้องทำด้วยวัสดุไม่นำไฟฟ้า

การอบรมให้ความรู้ กับผู้ที่ปฏิบัติงาน หรือรับผิดชอบไฟฟ้า ในเรื่องวิธีการทำงานให้ปลอดภัยกับไฟฟ้า การช่วยเหลือผู้ป่วยที่ถูกกระแสไฟฟ้า วิธีการขอความช่วยเหลือฉุกเฉินในโรงพยาบาล ข้อควรระมัดระวังเกี่ยวกับการใช้อุปกรณ์ไฟฟ้า ทั้งนี้เพื่อหลีกเลี่ยงอันตราย ที่จะเกิดจากการทำงาน หรือสัมผัสกระแสไฟฟ้า ที่เป็นสาเหตุให้เกิดอาการช็อค เนื่องจากกระแสไฟฟ้า

Orchidaceae

Les orchidées ou orchidacées (Orchidaceae) forment une grande famille de plantes monocotylédones. C'est une des familles les plus diversifiées, comptant plus de vingt-cinq mille espèces, réparties en huit-cent-cinquante genres.
Ce sont des plantes herbacées, de type divers, autotrophes ou mycotrophes, à feuilles réduites, à écailles, ou développées, terrestres ou épiphytes, pérennes, rhizomateuses ou tubéreuses, des régions tempérées à tropicales. La symbiose, qu'elle soit de type autotrophique, saprophytique, voire parasitique, se fait avec un champignon microscopique qui permet à la plante de pallier l'absence de toute réserve dans ses graines ainsi que l'absence de radicelles au niveau de ses racines. C'est une famille largement répandue ; la majorité des espèces se rencontrent dans les régions tropicales.
La classification phylogénétique situe aujourd'hui cette famille dans l'ordre des Asparagales.

Description générale

Le mot Orchidée vient du grec orchis, qui signifie testicule, en référence à la forme des tubercules souterrains de certaines orchidées terrestres des régions tempérées : seuls les deux tubercules ressemblent un peu à cette partie du corps. C'est à Théophraste que l'on attribue cette dénomination. Les données scientifiques obtenues grâce au pollen d'une orchidée éteinte retrouvé dans de l'ambre nous indiquent que cette famille serait âgée de 75 à 86 millions d'années. Les orchidées font partie des monocotylédones et la famille y étant la plus apparentée est celle des liliacées. Les orchidées ont notamment développé des caractéristiques rendant cette famille de plantes très économe en ressources : réduction du nombre d'étamines, symbiose avec un champignon, métabolisme de type CAM, etc. Leurs graines sont souvent minuscules. Leur taille et poids varie beaucoup selon l'espèce, les plus petites ne mesurant que de 1 à 5 millimètres (Bulbophyllum minutissimum en Australie, qui ne pèse probablement pas plus d'un gramme ou deux alors que la plus grosse orchidée connue (Grammatophyllum speciosum) est une épiphyte qui peut peser plus d'une tonne et développer des tige d'environ 3 mètres de long. Selon les auteurs, le nombre d'espèces botaniques dans cette famille varie de 25 000 à 30 000. Ces chiffres en font l'une des plus importantes familles de plantes à fleurs, qui a pratiquement colonisé tous les milieux, à l'exception des déserts et des cours d'eau.

État des populations, pressions, menaces, et actions de conservation

De nombreuses espèces d'orchidées, majoritairement situées en zône tropicale ont disparu ou sont menacées. Ceci est principalement causé en premier lieu par la destruction de leur habitat: (déforestation, artificialisation des lisières forestières, fragmentation des forêts, drainage des zones humides pour la culture ou l'assainissement, etc.), de même que par la demande de certains collectionneurs (pression qui semble moins importante de nos jour alors que les techniques de reproductions des orchidées se spécialisent).
La régression et la disparition de pollinisateur (insecte, oiseau, chauve-souris) dont l'orchidée est souvent dépendante peut également être un facteur amenant une espèce sur la voie de la disparition.
À titre d'exemple, 226 espèces d'orchidées endémiques ont été découvertes et décrites à Singapour depuis 3 siècles. Aujourd'hui, 178 de ces espèces sont considérées comme éteintes, et seulement cinq sont encore communes.
Des programme de conservation et plans de restauration des orchidées se mettent en place, ainsi que des programmes de monitoring visant à à surveiller et évaluer l'état de conservation d'espèces existantes, leur diversité génétique. On cherche à augmenter leur nombre dans la nature ou en milieux semi-naturels, et urbains parfois par la culture des semis ex-situ à fin de leur réintroduction dans des habitats appropriés, y compris pour les épiphytes dans des arbres de bord de route, de parcs ou d'espaces naturels. Le caractère symbiotique de certaines orchidées, la régression de leurs pollinisateur rend leur réintroduction parfois difficile.
À Singapour par exemple, cinq espèces d'orchidées indigènes (Grammatophyllum speciosum , la plus grande orchidée du monde, Bulbophyllum vaginatum, Bulbophyllum membranaceum, Cymbidium finlaysonianum et Cymbidium finlaysonianum bicolor ont fait l'objet de mise en culture et expérimentation de réintroduction. Le pourcentage de survie 8 ans après réintroduction varie de 10 % à 95 % pour G.speciosum, l'espèce-cible des premières expériences de réintroduction. La taille des plants réintroduits, le choix des arbres-hôtes, et la qualité du contexte thermo-hygrométrique semble jouer un rôle important dans le succès ou non des réintroductions.

Étude et emploi

L'étude de la morphologie particulière des fleurs d'orchidées, des relations que ces plantes entretiennent avec les insectes, a d'ailleurs nourri au xixe siècle les réflexions de Charles Darwin et lui a, en partie, permis d'établir son modèle théorique de l'évolution.

Culture et commercialisation

Majoritairement d'origine tropicale, ces plantes ont fait l'objet, de la part de riches amateurs, à l'époque de l'expansion des empires coloniaux européens, d'un engouement particulier. Depuis, une meilleure connaissance de leur écologie, de la symbiose qui les unit à certains champignons spécifiques (du genre Rhizoctonia notamment) au cours du développement des embryons, la mise au point de milieux de cultures adaptés, stériles, ainsi que la création d'hybrides horticoles moins fragiles, ont démocratisé leur culture. La très grande variabilité génétique des orchidées, source de la richesse naturelle en espèces de ce taxon, la prête d'ailleurs à une hybridation artificielle: plus de cent mille hybrides horticoles ont été créés depuis la mise au point des méthodes de culture.

Alimentation

Peu d'orchidées sont utilisées dans l'alimentation. On relève toutefois le genre Vanilla, dont la gousse est la vanille. La vanille est cultivée dans les régions tropicales, et son besoin en ombre rend possible son exploitation en agroforesterie.
Le Faham (Jumellea fragrans) entre dans la confection du rhum arrangé, lui procurant son goût caramélisé. La cueillette se déroule dans la nature, sur les sites de production, et engendre une raréfication progressive de la plante.
Les orchidées des régions tempérées et méditerranéennes, aux tubercules très suggestifs, ont inspiré aux adeptes de la théorie des signatures un éventuel aphrodisiaque: on sait aujourd'hui qu'il n'en est rien. Mais dans les régions du Maghreb, ces orchidées sont encore déterrées pour préparer le très populaire salep. En Turquie notamment, 36 espèces parmi 10 genres sont en conséquence menacées d'extinction, et on estime à 42 le nombre d'espèces ayant déjà disparu au cours de la dernière décennie.

วันมาฆบูชา

วันมาฆบูชา (บาลี: มาฆปูชา; อังกฤษ: Magha Puja) เป็นวันสำคัญทางพระพุทธศาสนาของชาวพุทธเถรวาทและวันหยุดราชการในประเทศไทย "มาฆบูชา" ย่อมาจาก "มาฆปูรณมีบูชา" หมายถึงการบูชาในวันเพ็ญกลางเดือนมาฆะ ตามปฏิทินของอินเดีย หรือเดือน 3 ตามปฏิทินจันทรคติของไทย (มักอยู่ในช่วงเดือนกุมภาพันธ์ หรือเดือนมีนาคม) ถ้าในปีใดมีเดือน อธิกมาส คือมีเดือน 8 สองหน (ปีอธิกมาส) ก็เลื่อนไปทำในวันเพ็ญเดือน 3 หลัง (วันเพ็ญเดือน 4)

วันมาฆบูชา ได้รับการยกย่องเป็นวันสำคัญทางพระพุทธศาสนาเนื่องจากเหตุการณ์สำคัญที่เกิดขึ้นเมื่อ 2,500 กว่าปีก่อน องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงโอวาทปาฏิโมกข์ท่ามกลางที่ประชุมมหาสังฆสันนิบาตครั้งใหญ่ในพระพุทธศาสนา โดยมีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้นพร้อมกัน 4 ประการ คือ พระสงฆ์สาวกที่มาประชุมพร้อมกันทั้ง 1,250 รูปนั้นได้มาประชุมกันยังวัดเวฬุวันโดยมิได้นัดหมาย, พระสงฆ์ที่มาประชุมทั้งหมดต่างล้วนเป็น "เอหิภิกขุอุปสัมปทา" หรือผู้ได้รับการอุปสมบทจากพระพุทธเจ้าโดยตรง, พระสงฆ์ทั้งหมดที่มาประชุมล้วนเป็นพระอรหันต์ผู้ทรงอภิญญา 6, และวันดังกล่าวตรงกับวันเพ็ญมาฆปุรณมีดิถี ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 3 ดังนั้นจึงมีคำเรียกวันนี้อีกคำหนึ่งว่า "วันจาตุรงคสันนิบาต" หรือ วันที่มีการประชุมพร้อมด้วยองค์ 4

เดิมนั้นไม่มีการประกอบพิธีมาฆบูชาในประเทศพุทธเถรวาท จนมาในสมัยของพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 4) พระองค์ได้ทรงปรารภถึงเหตุการณ์ครั้งพุทธกาลในวันเพ็ญเดือน 3 ดังกล่าวว่า เป็นวันที่เกิดเหตุการณ์สำคัญยิ่ง ควรมีการประกอบพิธีทางพระพุทธศาสนาเพื่อเป็นที่ตั้งแห่งความศรัทธาเลื่อมใส จึงมีพระมหากรุณาธิคุณโปรดเกล้าฯ ให้จัดการพระราชกุศลมาฆบูชาขึ้น โดยการประกอบพระราชพิธีคงคล้ายกับวันวิสาขบูชา คือมีการบำเพ็ญพระราชกุศลต่าง ๆ มีการพระราชทานจุดเทียนตามประทีปเป็นพุทธบูชาในวัดพระศรีรัตนศาสดาราม และพระอารามหลวงต่าง ๆ เป็นต้น โดยในช่วงแรกพิธีมาฆบูชาคงเป็นการพระราชพิธีภายใน ยังไม่แพร่หลายทั่วไป จนต่อมาความนิยมจัดพิธีมาฆบูชาจึงได้ขยายออกไปทั่วราชอาณาจักร

ปัจจุบันวันมาฆบูชาได้รับการประกาศให้เป็นวันหยุดราชการในประเทศไทย โดยพุทธศาสนิกชนทั้งพระบรมวงศานุวงศ์ พระสงฆ์ และประชาชน จะมีการประกอบพิธีต่าง ๆ เช่น การตักบาตร การฟังพระธรรมเทศนา การเวียนเทียน เป็นต้น เพื่อเป็นการบูชารำลึกถึงพระรัตนตรัยและเหตุการณ์สำคัญดังกล่าว ที่ถือได้ว่าเป็นวันที่พระพุทธเจ้าทรงประทานโอวาทปาฏิโมกข์ ซึ่งกล่าวถึงหลักคำสอนอันเป็นหัวใจของพระพุทธศาสนา ได้แก่ การไม่ทำความชั่วทั้งปวง การบำเพ็ญความดีให้ถึงพร้อม และการทำจิตของตนให้ผ่องใส เพื่อเป็นหลักปฏิบัติของพุทธศาสนิกชนทั้งมวล

นอกจากนี้ ในปี พ.ศ. 2549 รัฐบาลไทยได้ประกาศให้วันมาฆบูชา ให้เป็น "วันกตัญญูแห่งชาติ" เนื่องจากปัจจุบันสังคมไทยวัยรุ่นสาวมักจะเสียตัวในวันวาเลนไทน์หลายหน่วยงานจึงพยายามรณรงค์ให้วันมาฆบูชาเป็นวันแห่งความรัก (อันบริสุทธิ์) แทน

สำหรับในปี พ.ศ. 2555 นี้ วันมาฆบูชาจะตรงกับ วันพุธที่ 7 มีนาคม ตามปฏิทินสุริยคติ

เหตุการณ์สำคัญที่เกิดในวันมาฆบูชาในพุทธประวัติ

ความสำคัญ"วันมาฆบูชา" เป็นวันที่ระลึกถึงวันที่พระพุทธเจ้าทรงประทานโอวาทปาฏิโมกข์แก่มหาสังฆสันนิบาตในมณฑลวัดเวฬุวันมหาวิหาร ซึ่งในวันนั้นมีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้น 4 ประการคือ

1.พระสงฆ์ 1,250 รูปที่พระพุทธองค์ได้ส่งไปเผยแพร่พระพุทธศาสนาตามแว่นแคว้นต่างๆ ได้กลับมาเฝ้าพระพุทธเจ้าอย่างพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมาย
2.พระสงฆ์ทั้งหมดล้วนเป็นเอหิภิกขุที่พระพุทธเจ้าทรงบวชให้ด้วยพระองค์เองทั้งสิ้น ซึ่งเรียกว่า เอหิภิกขุอุปสัมปทา
3.พระสงฆ์ทั้งหมดล้วนเป็นพระอรหันต์ คือผู้ได้อภิญญา 6 ข้อ
4.วันที่พระสงฆ์ทั้งหมดมาชุมนุมกันนี้ตรงกับวันเพ็ญเดือนมาฆะ (วันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 3)
ด้วยเหตุการณ์ประจวบกับ 4 อย่าง จึงมีชื่อเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า จาตุรงคสันนิบาต (มาจากศัพท์บาลี จตุ+องฺค+สนฺนิปาต แปลว่า การประชุมอันประกอบด้วยองค์ประกอบทั้งสี่ประการ) โดยประชุมกัน ณ วัดเวฬุวันมหาวิหาร กรุงราชคฤห์ แคว้นมคธ หลังจากพระพุทธเจ้าตรัสรู้แล้ว 9 เดือน (45 ปี ก่อนพุทธศักราช)

มูลเหตุ

หลังจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสรู้ในวันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 6 และได้ทรงประกาศพระศาสนาและส่งพระอรหันตสาวกออกไปจาริกเพื่อเผยแพร่พระพุทธศาสนายังสถานที่ต่าง ๆ ล่วงแล้วได้ 9 เดือน ในวันที่ใกล้พระจันทร์เสวยมาฆฤกษ์ (วันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 3) พระอรหันต์ทั้งหลายเหล่านั้นต่างได้ระลึกว่า วันนี้เป็นวันสำคัญของศาสนาพราหมณ์ อันเป็นศาสนาของตนอยู่เดิม ก่อนที่จะหันมานับถือพระธรรมวินัยของพระพุทธเจ้า และในลัทธิศาสนาเดิมนั้นเมื่อถึงวันเพ็ญเดือนมาฆะ เหล่าผู้ศรัทธาพราหมณลัทธินิยมนับถือกันว่าวันนี้เป็นวันศิวาราตรี โดยจะทำการบูชาพระศิวะด้วยการลอยบาปหรือล้างบาปด้วยน้ำ แต่มาบัดนี้ตนได้เลิกลัทธิเดิมหันมานับถือพระธรรมวินัยของพระพุทธเจ้าแล้ว จึงควรเดินทางไปเข้าเฝ้าบูชาฟังพระสัทธรรมจากพระพุทธเจ้า พระอรหันต์เหล่านั้นซึ่งเคยปฏิบัติศิวาราตรีอยู่เดิม จึงพร้อมใจกันไปเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้าโดยมิได้นัดหมาย

จาตุรงคสันนิบาต

โดยพระอรหันต์ทั้งหลายนั้นต่างไปเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า ณ วัดเวฬุวันมหาวิหาร กรุงราชคฤห์ อันเป็นที่ประทับ โดยมีคณะทั้ง 4 คือ คณะศิษย์ของชฎิล 3 พี่น้อง คือ คณะพระอุรุเวลกัสสปะ (มีศิษย์ 500 องค์) คณะพระนทีกัสสปะ (มีศิษย์ 300 องค์) คณะพระคยากัสสปะ (มีศิษย์ 200 องค์) และคณะของพระอัครสาวกคือคณะพระสารีบุตรและพระมหาโมคคัลลานะ (มีศิษย์ 250 องค์) รวมนับจำนวนได้ 1,250 รูป (จำนวนนี้ไม่ได้นับรวมชฎิล 3 พี่น้อง และพระอัครสาวกทั้งสอง)

การเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้าในวันมาฆฤกษ์นี้ เป็นไปโดยมิได้มีการนัดหมาย และเป็นการเข้าประชุมของพระอรหันต์จำนวนมากเป็นมหาสังฆสันนิบาต และประกอบด้วย "องค์ประกอบอัศจรรย์ 4 ประการ" คือ พระสงฆ์สาวกที่มาประชุมพร้อมกันทั้ง 1,250 องค์นั้น ได้มาประชุมกันยังวัดเวฬุวันโดยมิได้นัดหมาย, พระสงฆ์ที่มาประชุมทั้งหมดต่างล้วนเป็น "เอหิภิกขุอุปสัมปทา" คือเป็นพระสงฆ์ได้รับการอุปสมบทจากพระพุทธเจ้าโดยตรง , พระสงฆ์ทั้งหมดที่มาประชุมล้วนเป็นพระอรหันต์ผู้ทรงอภิญญา 6 และวันดังกล่าวตรงกับวันเพ็ญมาฆปุรณมีดิถี ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 3 ดังนั้นจึงมีคำเรียกวันนี้อีกคำหนึ่งว่า "วันจาตุรงคสันนิบาต" หรือ วันที่มีการประชุมพร้อมด้วยองค์ 4 ดังกล่าวแล้ว00005

ทรงประทานโอวาทปาฏิโมกข์

พระพุทธเจ้าเมื่อทรงทอดพระเนตรเห็นมหาสังฆสันนิบาตอันประกอบไปด้วยเหตุอัศจรรย์ดังกล่าว จึงทรงเห็นเป็นโอกาสอันสมควรที่จะแสดง "โอวาทปาฏิโมกข์" อันเป็นหลักคำสอนสำคัญที่เป็นหัวใจของพระพุทธศาสนาแก่ที่ประชุมพระสงฆ์เหล่านั้น เพื่อวางจุดหมาย หลักการ และวิธีการ ในการเข้าถึงพระพุทธศาสนาแก่พระอรหันตสาวกและพุทธบริษัททั้งหลาย พระพุทธองค์จึงทรงแสดงโอวาทปาฏิโมกข์เป็นพระพุทธพจน์ 3 คาถากึ่ง ท่ามกลางมหาสังฆสันนิบาตนั้น มีใจความดังนี้

พระพุทธพจน์คาถาแรกทรงกล่าวถึง พระนิพพาน ว่าเป็นจุดมุ่งหมายหรืออุดมการณ์อันสูงสุดของบรรพชิตและพุทธบริษัท อันมีลักษณะที่แตกต่างจากศาสนาอื่น ดังพระบาลีว่า "นิพฺพานํ ปรมํ วทนฺติ พุทฺธา"
พระพุทธพจน์คาถาที่สองทรงกล่าวถึง "วิธีการอันเป็นหัวใจสำคัญเพื่อเข้าถึงจุดมุ่งหมายของพระพุทธศาสนาแก่พุทธบริษัททั้งปวงโดยย่อ" คือ การไม่ทำความชั่วทั้งปวง การบำเพ็ญแต่ความดี และการทำจิตของตนให้ผ่องใสเป็นอิสระจากกิเลสทั้งปวง ส่วนนี้เองของโอวาทปาฏิโมกข์ที่พุทธศาสนิกชนมักท่องจำกันไปปฏิบัติ ซึ่งเป็นเพียงหนึ่งคาถาในสามคาถากึ่งของโอวาทปาฏิโมกข์เท่านั้น
ส่วนพระพุทธพจน์คาถาสุดท้าย ทรงกล่าวถึงหลักการปฏิบัติของพระสงฆ์ผู้ทำหน้าที่เผยแผ่พระศาสนา 6 ประการ คือ การไม่กล่าวร้ายใคร, การไม่ทำร้ายใคร , การมีความสำรวมในปาฏิโมกข์ทั้งหลาย, การเป็นผู้รู้จักประมาณในอาหาร และการรู้จักที่นั่งนอนอันสงัด

สถานที่สำคัญเนื่องด้วยวันมาฆบูชา (พุทธสังเวชนียสถาน)

เหตุการณ์สำคัญที่เกิดในวันมาฆบูชา เกิดภายในบริเวณที่ตั้งของ "กลุ่มพุทธสถานโบราณวัดเวฬุวันมหาวิหาร" ภายในอาณาบริเวณของวัดเวฬุวันมหาวิหาร ซึ่งลานจาตุรงคสันนิบาตอันเป็นจุดที่เกิดเหตุการณ์สำคัญในวันมาฆบูชานั้น ยังคงเป็นที่ถกเถียงและหาข้อสรุปทางโบราณคดีไม่ได้มาจนถึงปัจจุบัน

วัดเวฬุวันมหาวิหาร"วัดเวฬุวันมหาวิหาร" เป็นอาราม (วัด) แห่งแรกในพระพุทธศาสนา ตั้งอยู่ใกล้เชิงเขาเวภารบรรพต บนริมฝั่งแม่น้ำสรัสวดีซึ่งมีตโปธาราม (บ่อน้ำร้อนโบราณ) คั่นอยู่ระหว่างกลาง นอกเขตกำแพงเมืองเก่าราชคฤห์ (อดีตเมืองหลวงของแคว้นมคธ) รัฐพิหาร ประเทศอินเดียในปัจจุบัน (หรือ แคว้นมคธ ชมพูทวีป ในสมัยพุทธกาล)

วัดเวฬุวันในสมัยพุทธกาลเดิมวัดเวฬุวันเป็นพระราชอุทยานสำหรับเสด็จประพาสของพระเจ้าพิมพิสาร เป็นสวนป่าไผ่ร่มรื่นมีรั้วรอบและกำแพงเข้าออก เวฬุวันมีอีกชื่อหนึ่งปรากฏในพระสูตรว่า "พระวิหารเวฬุวันกลันทกนิวาปสถาน" หรือ "เวฬุวันกลันทกนิวาป" (สวนป่าไผ่สถานที่สำหรับให้เหยื่อแก่กระแต) พระเจ้าพิมพิสารได้ถวายพระราชอุทยานแห่งนี้เป็นวัดในพระพุทธศาสนาหลังจากได้สดับพระธรรมเทศนาอนุปุพพิกถาและจตุราริยสัจจ์ ณ พระราชอุทยานลัฏฐิวัน (พระราชอุทยานสวนตาลหนุ่ม) โดยในครั้งนั้นพระองค์ได้บรรลุพระโสดาบัน เป็นพระอริยบุคคลในพระพุทธศาสนา และหลังจากการถวายกลันทกนิวาปสถานไม่นาน อารามแห่งนี้ก็ได้ใช้เป็นสถานที่สำหรับพระสงฆ์ประชุมจาตุรงคสันนิบาตครั้งใหญ่ในพระพุทธศาสนา อันเป็นเหตุการณ์สำคัญในวันมาฆบูชา

วัดเวฬุวันหลังการปรินิพพานหลังพระพุทธเจ้าเสด็จปรินิพพาน วัดเวฬุวันได้รับการดูแลมาตลอด โดยเฉพาะมูลคันธกุฎีที่มีพระสงฆ์เฝ้าดูแลทำการปัดกวาดเช็ดถูปูลาดอาสนะและปฏิบัติต่อสถานที่ ๆ พระพุทธเจ้าเคยประทับอยู่ทุก ๆ แห่ง เหมือนสมัยที่พระพุทธองค์ทรงพระชนม์ชีพอยู่มิได้ขาด โดยมีการปฏิบัติเช่นนี้ติดต่อกันกว่าพันปี

แต่จากเหตุการณ์ย้ายเมืองหลวงแห่งแคว้นมคธหลายครั้งในช่วง พ.ศ. 70 ที่เริ่มจากอำมาตย์และราษฎรพร้อมใจกันถอดกษัตริย์นาคทัสสก์แห่งราชวงศ์ของพระเจ้าพิมพิสารออกจากพระราชบัลลังก์ และยกสุสูนาคอำมาตย์ซึ่งมีเชื้อสายเจ้าลิจฉวีในกรุงเวสาลีแห่งแคว้นวัชชีเก่า ให้เป็นกษัตริย์ตั้งราชวงศ์ใหม่แล้ว พระเจ้าสุสูนาคจึงได้ทำการย้ายเมืองหลวงของแคว้นมคธไปยังเมืองเวสาลีอันเป็นเมืองเดิมของตน และกษัตริย์พระองค์ต่อมาคือพระเจ้ากาลาโศกราช ผู้เป็นพระราชโอรสของพระเจ้าสุสูนาค ได้ย้ายเมืองหลวงของแคว้นมคธอีก จากเมืองเวสาลีไปยังเมืองปาตลีบุตร ทำให้เมืองราชคฤห์ถูกลดความสำคัญลงและถูกทิ้งร้าง ซึ่งเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้วัดเวฬุวันขาดผู้อุปถัมภ์และถูกทิ้งร้างอย่างสิ้นเชิงในช่วงพันปีถัดมา

โดยปรากฏหลักฐานบันทึกของหลวงจีนฟาเหียน (Fa-hsien) ที่ได้เข้ามาสืบศาสนาในพุทธภูมิในช่วงปี พ.ศ. 942 - 947 ในช่วงรัชสมัยของพระเจ้าจันทรคุปต์ที่ ๒ (พระเจ้าวิกรมาทิตย์) แห่งราชวงศ์คุปตะ ซึ่งท่านได้บันทึกไว้ว่า เมืองราชคฤห์อยู่ในสภาพปรักหักพัง แต่ยังทันได้เห็นมูลคันธกุฎีวัดเวฬุวันปรากฏอยู่ และยังคงมีพระภิกษุหลายรูปช่วยกันดูแลรักษาปัดกวาดอยู่เป็นประจำ แต่ไม่ปรากฏว่ามีการบันทึกถึงสถานที่เกิดเหตุการณ์จาตุรงคสันนิบาตแต่ประการใด

แต่หลังจากนั้นประมาณ 200 ปี วัดเวฬุวันก็ถูกทิ้งร้างไป ตามบันทึกของพระถังซำจั๋ง (Hiuen-Tsang) ​ซึ่งได้จาริกมาเมืองราชคฤห์ราวปี พ.ศ. 1300 ซึ่งท่านบันทึกไว้แต่เพียงว่า ท่านได้เห็นแต่เพียงซากมูลคันธกุฎีซึ่งมีกำแพงและอิฐล้อมรอบอยู่เท่านั้น (ในสมัยนั้นเมืองราชคฤห์โรยราถึงที่สุดแล้ว พระถังซำจั๋งได้แต่เพียงจดตำแหน่งที่ตั้งทิศทางระยะทางของสถูปและโบราณสถานเก่าแก่อื่น ๆ ในเมืองราชคฤห์ไว้มาก ทำให้เป็นประโยชน์แก่นักประวัติศาสตร์และนักโบราณคดีในการค้นหาโบราณสถานต่าง ๆ ในเมืองราชคฤห์ในปัจจุบัน)

จุดแสวงบุญและสภาพของวัดเวฬุวันในปัจจุบันปัจจุบันหลังถูกทอดทิ้งเป็นเวลากว่าพันปี และได้รับการบูรณะโดยกองโบราณคดีอินเดียในช่วงที่อินเดียยังเป็นอาณานิคมของอังกฤษ วัดเวฬุวัน ยังคงมีเนินดินโบราณสถานที่ยังไม่ได้ขุดค้นอีกมาก สถานที่สำคัญ ๆ ที่พุทธศาสนิกชนในปัจจุบันนิยมไปนมัสการคือ "พระมูลคันธกุฎี" ที่ปัจจุบันยังไม่ได้ทำการขุดค้น เนื่องจากมีกุโบร์ของชาวมุสลิมสร้างทับไว้ข้างบนเนินดิน, "สระกลันทกนิวาป" ซึ่งปัจจุบันรัฐบาลอินเดียได้ทำการบูรณะใหม่อย่างสวยงาม, และ "ลานจาตุรงคสันนิบาต" อันเป็นลานเล็ก ๆ มีซุ้มประดิษฐานพระพุทธรูปยืนปางประทานพรอยู่กลางซุ้ม ลานนี้เป็นจุดสำคัญที่ชาวพุทธนิยมมาทำการเวียนเทียนสักการะ (ลานนี้เป็นลานที่กองโบราณคดีอินเดียสันนิษฐานว่าพระพุทธองค์ทรงแสดงโอวาทปาฏิโมกข์ในจุดนี้)

จุดที่เกิดเหตุการณ์สำคัญในวันมาฆบูชา (ลานจาตุรงคสันนิบาต)ถึงแม้ว่าเหตุการณ์จาตุรงคสันนิบาตจะเป็นเหตุการณ์สำคัญยิ่งที่เกิดในบริเวณวัดเวฬุวันมหาวิหาร แต่ทว่าไม่ปรากฏรายละเอียดในบันทึกของสมณทูตชาวจีนและในพระไตรปิฎกแต่อย่างใดว่าเหตุการณ์ใหญ่นี้เกิดขึ้น ณ จุดใดของวัดเวฬุวัน รวมทั้งจากการขุดค้นทางโบราณคดีก็ไม่ปรากฏหลักฐานว่ามีการทำเครื่องหมาย (เสาหิน) หรือสถูประบุสถานที่ประชุมจาตุรงคสันนิบาตไว้แต่อย่างใด (ตามปกติแล้วบริเวณที่เกิดเหตุการณ์สำคัญทางพระพุทธศาสนา มักจะพบสถูปโบราณหรือเสาหินพระเจ้าอโศกมหาราชสร้างหรือปักไว้เพื่อเป็นเครื่องหมายสำคัญสำหรับผู้แสวงบุญ) ทำให้ในปัจจุบันไม่สามารถทราบโดยแน่ชัดว่าเหตุการณ์จาตุรงคสันนิบาตเกิดขึ้นในจุดใดของวัด

ในปัจจุบันกองโบราณคดีอินเดียได้แต่เพียงสันนิษฐานว่า "เหตุการณ์ดังกล่าวเกิดในบริเวณลานด้านทิศตะวันตกของสระกลันทกนิวาป" (โดยสันนิษฐานเอาจากเอกสารหลักฐานว่าเหตุการณ์ดังกล่าวมีพระสงฆ์ประชุมกันมากถึงสองพันกว่ารูป และเกิดในช่วงที่พระพุทธองค์พึ่งได้ทรงรับถวายอารามแห่งนี้ การประชุมครั้งนั้นคงยังต้องนั่งประชุมกันตามลานในป่าไผ่ เนื่องจากเสนาสนะหรือโรงธรรมสภาขนาดใหญ่ยังคงไม่ได้สร้างขึ้น และโดยเฉพาะอย่างยิ่งในปัจจุบันลานด้านทิศตะวันตกของสระกลันทกนิวาป เป็นลานกว้างลานเดียวในบริเวณวัดที่ไม่มีโบราณสถานอื่นตั้งอยู่) โดยได้นำพระพุทธรูปยืนปางประทานพรไปประดิษฐานไว้บริเวณซุ้มเล็ก ๆ กลางลาน และเรียกว่า "ลานจาตุรงคสันนิบาต" ซึ่งในปัจจุบันก็ยังไม่มีข้อสรุปแน่ชัดว่าลานจาตุรงคสันนิบาตที่แท้จริงอยู่ในจุดใด และยังคงมีชาวพุทธบางกลุ่มสร้างซุ้มพระพุทธรูปไว้ในบริเวณอื่นของวัดโดยเชื่อว่าจุดที่ตนสร้างนั้นเป็นลานจาตุรงคสันนิบาตที่แท้จริง แต่พุทธศาสนิกชนชาวไทยส่วนใหญ่ก็เชื่อตามข้อสันนิษฐานของกองโบราณคดีอินเดียดังกล่าว โดยนิยมนับถือกันว่าซุ้มพระพุทธรูปกลางลานนี้เป็นจุดสักการะของชาวไทยผู้มาแสวงบุญจุดสำคัญ 1 ใน 2 แห่งของเมืองราชคฤห์ (อีกจุดหนึ่งคือพระมูลคันธกุฎีบนยอดเขาคิชฌกูฏ)

กิจกรรมที่พุทธศาสนิกชนพึงปฏิบัติในวันมาฆบูชา

วันมาฆบูชา พุทธศาสนิกชนชาวไทยนิยมทำบุญตักบาตรในตอนเช้า และตลอดวันจะมีการบำเพ็ญบุญกุศลความดีอื่น ๆ เช่น ไปวัดรับศีล งดเว้นการทำบาปทั้งปวง ถวายสังฆทาน ให้อิสระทาน (ปล่อยนกปล่อยปลา) ฟังพระธรรมเทศนา และไปเวียนเทียนรอบโบสถ์ในเวลาเย็น

โดยก่อนทำการเวียนเทียนพุทธศาสนิกชนควรร่วมกันกล่าวคำสวดมนต์และคำบูชาในวันมาฆบูชา โดยปกติตามวัดต่าง ๆ จะจัดให้มีการทำวัตรสวดมนต์ก่อนทำการเวียนเทียน ซึ่งส่วนใหญ่นิยมทำการเวียนเทียนอย่างเป็นทางการ (โดยมีพระภิกษุสงฆ์นำเวียนเทียน) ในเวลาประมาณ 20 นาฬิกา โดยบทสวดมนต์ที่พระสงฆ์นิยมสวดในวันมาฆบูชาก่อนทำการเวียนเทียนนิยมสวด (ทั้งบาลีและคำแปล) ตามลำดับดังนี้

1.บทบูชาพระรัตนตรัย (บทสวดบาลีที่ขึ้นต้นด้วย:อรหัง สัมมา ฯลฯ)
2.บทนมัสการนอบน้อมบูชาพระพุทธเจ้า (นะโม ฯลฯ ๓ จบ)
3.บทสรรเสริญพระพุทธคุณ (บทสวดบาลีที่ขึ้นต้นด้วย:อิติปิโส ฯลฯ)
4.บทสรรเสริญพระพุทธคุณ สวดทำนองสรภัญญะ (บทสวดสรภัญญะที่ขึ้นต้นด้วย:องค์ใดพระสัมพุทธ ฯลฯ)
5.บทสรรเสริญพระธรรมคุณ (บทสวดบาลีที่ขึ้นต้นด้วย:สวากขาโต ฯลฯ)
6.บทสรรเสริญพระธรรมคุณ สวดทำนองสรภัญญะ (บทสวดสรภัญญะที่ขึ้นต้นด้วย:ธรรมมะคือ คุณากร ฯลฯ)
7.บทสรรเสริญพระสังฆคุณ (บทสวดบาลีที่ขึ้นต้นด้วย:สุปฏิปันโน ฯลฯ)
8.บทสรรเสริญพระสังฆคุณ สวดทำนองสรภัญญะ (บทสวดสรภัญญะที่ขึ้นต้นด้วย:สงฆ์ใดสาวกศาสดา ฯลฯ)
9.บทสวดบูชาเนื่องในวันมาฆบูชา (บทสวดบาลีที่ขึ้นต้นด้วย:อัชชายัง ฯลฯ)
จากนั้นจุดธูปเทียนและถือดอกไม้เป็นเครื่องสักการะบูชาในมือ แล้วเดินเวียนรอบปูชนียสถาน 3 รอบ โดยขณะที่เดินนั้นพึงตั้งจิตให้สงบ พร้อมสวดระลึกถึงพระพุทธคุณ ด้วยการสวดบทอิติปิโส (รอบที่หนึ่ง) ระลึกถึงพระธรรมคุณ ด้วยการสวดสวากขาโต (รอบที่สอง) และระลึกถึงพระสังฆคุณ ด้วยการสวดสุปะฏิปันโน (รอบที่สาม) จนกว่าจะเวียนจบ 3 รอบ จากนั้นนำธูปเทียนดอกไม้ไปบูชาตามปูชนียสถานจึงเป็นอันเสร็จพิธี

Citrus aurantiifolia

Citrus aurantiifolia est un petit arbre de la famille des Rutacées. Il est aussi appelé limettier, limettier mexicain, lime acide, limettier des Antilles ou encore citronnier galet.

Description

C'est un arbuste de 3 à 5 m de haut. Il est couvert toute l'année de petites fleurs blanches et rouges. La production de fruits (les limes ou citrons verts), sphériques, de 2,5 à 5 cm de diamètre, est donc continue.

Aire de répartition

Originaire d'Inde ou de Malaisie, il est principalement cultivé aux Antilles en remplacement du citronnier dont la culture procure un rendement médiocre sous les latitudes tropicales.

Variétés

Giant key lime tétraploïde spontané sélectionné en 1973 par H. C. Barrett à Orlando en Floride. Le fruit est au moins deux fois plus gros que le type.